Farkındalık...
Bugün medyada 29 Ekim görüntülerini izlerken İzmir Marşı çalıyordu. ‘Öksüz yavruları bağrıma bastım’ derken, bunu acaba ne kadar idrak edebiliyoruz diye düşündüm. Sonra da bir yazıya denk geldim; Savaş yılları, babalar askerde, dönerse gazi dönüyor, çoğu da dönmüyor. Anneler yanmış tarlalardan buğday tanesi toplayıp, evlat karnı doyuracak kadar çaresiz. Anadolu’ya, Ankara’ya, İstanbul’a sonra da İzmir’e, akın akın çocuklar geliyor. Yetimler, öksüzler. Alabilen, kapısını açabilen, herkes bir yetimi bağrına basıyor. Mustafa Kemal’in 9 manevi evladı vardı. Kazım Karabekir’in ise 4 binden fazlaymış, bunu yeni okudum, bilmiyordum. Karabekir Paşa ‘Yetim Babası’ diye anılıyordu ve çocukları evlat edindiğinde kendisi daha baba bile değilmiş..
İzmir Marşının ‘O’ bölümünü şimdi daha iyi anlayarak dinliyorum. Her bir cümle geçmişten bugüne mesajlar veriyor.
Hiçbir şey öylesine söylenip bestelenmemiş, hiçbir şey laf olsun diye, cümle kurulsun diye değil...
Teneke - Yaşar Kemal /Sen sen ol görünüşe aldanma. İnsanlar ikiyüzlüdür.
"Taht kurmuşsun kalbime en güzel yerindesin." Bir yenilik olsun ve incelememe şarkı sözüyle başlayayım. Zira 
Yaşar Kemal'in bendeki yerini anlatması adına oldukça yerinde Esengül'ün şarkısı.
Öyle düşünüyorum ki,
En iyi yerli yazar,
Nobel almalıydı dediğim yazar,
Külliyatını tamamlamak istediğim yazar,
İnce Memed ile gönlümde taht
