Bilekler kan içinde,dişler kenetli,ayaklar çıplak
ve ipek bir halıya benziyen toprak,
bu cehennem,bu cennet bizim
Herkes kendi yolunun yolcusu değil mi zaten
Yolcuyuz... bir tarafta barikatla kapalı,dikenle döşeli cennet yolu,diğer tarafta ise etrafı eğlence merkezleriyle sarılı, ağaçları ve çiçekleriyle göze safa veren cehennem güzergâhı... cennet yoluna girenler yoruluyor,kan ter içinde kalıyor,uykusundan fedakarlıkta bulunuyor,malını fukara ile paylaşıyor,kendisi için olduğu gibi başkaları için de çalışıyor;okuyor,yaşıyor ve muhataplarını uyarıyor. Takati kesilince ya da cennet yolunda olduğundan dolayı iblis'in çocukları tarafından evi bombalanıp şehri yıkılınca,Enbiya'nın yol kenarına diktiği, "Her yer enkaz olsa da ,yalnız bu yolun sonu Selamet!"tabelasını okuyor,"Evim yıkılsa da;Allah var;dert yok!" Diyerek teselli oluyor.
Sayfa 37Kitabı okudu
Kendini bilmek...Özbilinç
Eski bir Japon masalına göre, kavgacı bir samuray günün birinde bir Zen ustasını cennet ve cehennem kavramlarını açıklamaya davet eder. Ancak rahip onu küçümseyen bir tavırla, "Sen eşeğin tekisin. Senin gibilerine zaman harcayamam,” der.
Onuru zedelenen samuray, öfkeden köpürerek kılıcını kınından çıkarıp, "Seni bu küstahlığın için öldürebilirim,” diye bağırır.
"İşte,” der Zen rahibi sakince, "bu cehennemdir."
Samuray, kapıldığı öfkeyi ima eden ustanın doğru sözleri karşısında irkilir ve sakinleşerek kılıcını yerine koyar. Sonra da eğilip, kendisine kazandırdığı içgörü için rahibe teşekkür eder.
"İşte bu da cennettir,” der rahip.
Samurayın nasıl bir sinire kapıldığını birden fark etmesi, duygunun rüzgârına kapılıp gitmekle bunun bilincinde olmak arasındaki önemli farkı sergiliyor.
Sokrates'in "Kendini bil" öğüdü, duygusal zekânın bu temel taşına, yani kişinin duygularının farkında olabilmesine değinir.
Cennet ve cehennem kişilerin içindedir diyenler haklıdır. Kimileri dünyaya mutlu olarak gelir, kimileri de mutsuz.
Ve aynelyakîn gördüm ki; imanda manevî bir Cennet ve dalalette manevî bir Cehennem bu dünyada da vardır, yakînen bildim.
