Edebiyathaberin kitabım için yazdığı tanıtım yazısı
Islak imzalar, çekilen kredilere, yeni alınan arabaların, evlerin sözleşmelerinin altına atılıyor. Ayrıca kredi kartlarımızı bize büyük kolaylık göstererek tüm gizli bilgilerimizle rahatça alışveriş yapabilmemiz için saklayan internet alışveriş siteleri de var. Büyük kolaylık! Bir yandan Rusya’nın vurduğu sivil sayısını ‘cepten’ takip ederken diğer yandan haberin ayrıntıları başladığında ekranı kaydırıp attığımız story’ye kaç kişinin baktığını da görebiliyoruz. Hayat bir şovsa elbette yola devam! Zaten attığımız tweet’lerle dünya haline tavrımızı koyuyoruz. Daha ne? Birbirimizi kandırmayalım. Tam da bu şekilde yaşıyoruz. İşin içinde “insan bu, alışır” kolaycılığının doğruluğu da var şüphesiz ama hepimiz birer seyirciyiz. Şinasi Türmüş’ün Velespit Yayınları etiketiyle yayınlanan Hiçbir Şey Anlamadım kitabı, işte günümüz insanının hayata karşı bu ‘seyirci olma’ halini anlatıyor.
Hiçbir Şey Anlamadım, eylemsizliği eylem haline getirmiş, dünyadaki önü alınamayan gidişatın farkında olan, üzerine düşünen, kafa patlatan ama tek hareket hali yürüyüş olan bir adamın, belki de senin, benim, onun, hepimizin, ‘kavanozdaki beyin’lerin hikayesi.
Yazının tamamı için:
google.com/url?sa=t&source...
Hiçbir Şey Anlamadım
- Kamil, bu kadar mıydı senin derdin?
- Niye n’oldu ki?
- Dün gece seni aradım cepten.
- Eee?
- Telefonu annen açtı "Kamil uyuyor" dedi.
- Ee ne var bunda.
- Annesinden önce uyuyanların derdine inanmıyorum.
Hüzün Hep En Öndedir.
Bu iletim 
Li-3 sevgili Yasin'e ithaftır.
Benim nenem yüz küsur sene yaşadı. Elimizde bir belge yok ama. Fakat iyi parmak hesabı yaparız. Sultan Reşat der. Parmaklarımızı sayarız. Atatürk yeni padişah olduydu der, parmaklarımızı. Maşallahı vardı nenemin. Eceliyle kaybettiği üç evladını toprağa verdi. Yaşlanıp
Aileyi yık.
Cinsiyeti eşitle.
Fuhşiyatı yaygınlaştır.
Alkole, uyuşturucuya alıştır.
İnternet bağımlı kıl.
Dinden uzaklaştır.
Milliyetten kopar.
Tarihi unuttur.
Cepten yönet.
Dizilerden yaşam biçimi sun.
Ahlakı çökert.
İşgale ve savaşa gerek kalmaz.
10 sene sonra gel.
Teslim al.
Anahtar teslim.
(Şevki Karabekiroğlu)
Bir anı.
Aklıma gelmişken anlatayım. Lise 2deyim, laboratuvardayız. Beyaz önlüklerimiz üzerimizde. Sınıfta yaklaşık 10 tane bayanız. Herkesle iyi geçinen biriyimdir lakin bir kız var bir türlü beni sevemedi, sürekli benimle didişiyor, agresif bir hatun. Bazı insanlarla küssen barışsan da fayda olmaz, bu durumlarda en iyisi mesafeyi korumaktır. İdareci bir
Birisi vardı
Sinsice şiirler yazan cep telefonuna
Fark ettirmeden çevresindeki hava ve insan akımına
Dokunmadan haliyle suya ve de sabuna
Bir şeyler yazardı
Ve şiir derdi onlara
Bazen aklına bir şey gelmeyince
Cep telefonunun klavyesi yetiştirdi yardımına
Alay ederdim ben de
Klasik türk espri anlayışıyla
Sen mi yazıyorsun o mu diye
Gülüp geçerdi
Klasik türkle mücadele yöntemi gereği
Gördüm bir gün kitabı çıkmış
Cebimden gelen diye
Göndermiş bana da, arkadaşız unutmamış
İlk şiire baktım hemen ben de
"Birisi vardı" yazıyordu en üstte
Tek başına kalmam dedim o an
Cep telefonum oldukça ben
Kimse okumasa da hiç bir zaman
Bileceksin sonuçta tamamen
Sen, ben ve tüm cep telefonu şairleri
Çaldırıp kapattıkça insanları cepten
Cep telefonları bitirecek şiirleri
Şairlerini ümitsizce bekleyen
"Osmanoğlu ile Nemçelü'nün ortasında kalmışız. Karasulu Ayvaz değil Araf ashabıyız. Osmanoğlu, Nemçelü, yolkesenoğlu, cinsikenoğlu, cer softası, gezginci dervişi, manastır keşişi, daha bilmem kimi gelip nicesini diler. Neler ödedi bu tenler, önce cizye sonra çük derisi, azıcık öşür, avarızı cepten aşır, sövgü akçası, dövgü akçası, karı aldın gerdek akçası... Allah verdi de bir cehennemlik kâfir çıktı, hepsine küsküyü koydu. Ne Osman'ın akça sorucusu girebilir köye ne Nemçe'nin kıron alıcısı. Onun da ne zaman kafası bozulur bize kamış atar Hak bile."
Sayfa 89 - İletişim Yayınları, 1. basımKitabı okudu
Şeker satacaktım, akide şekeri.
'' Haydi şeker, parayı cepten çeker, parası olmayan burnunu çeker.''
Sayfa 53Kitabı okudu
sivaslıyız dedik ya gardaş :)
Bizim ahalinin öyle bir karşıdan karşıya geçişi vardır ki, sanırsın Victoria Screet meleğidir de podyumda yürüyor. Elleri ceplerinde öyle rahat, öyle yavaş, öyle telaşsız geçer Sivasli. Hiç incitmez kendini. Hani ezkaza araç çarpacak olsa da, havalanıp kafa üstü çakılsa o el o cepten çıkmaz. Pekmezi aksa bile o kemik gibi dik duruşta en ufak bir bozulma olmaz. Aynı rahatlık ve telaşsızlıkla gider öbür dünyaya. Ben araba kendine çarptıktan sonra ayağa kalkıp "Masrafın neyse ödeyek gardaş!" diyen yayaya şahit oldum şerefsizim. Ha, olur da korna yapılırsa bir Kenan İmirzalıoğlu bakışı atar, gözleriyle sürücüyü öyle bir keserler ki, lastikler kendiliğinden yön değiştirir. Yaya böyle olunca sürücü de hiç umursamaz valla. Allah ne verdiyse yapıştırır, Michael Schumacher gibi süratli gelir. Şoför ayağını gazdan çekmez, yaya yürüyüşünden taviz vermez; böyle birbirlerini teğet geçip dururlar gün boyu.
Servet birikimi olduğu yerde durur. Para hareket eder. Bir cepten diğerine yolculuk yapar. Servet birikimi bir yığındır; para ise servetin bir ölçüsüdür.
Sayfa 33 - Scala YayıncılıkKitabı okudu
"kâmil, bu kadar mıydı senin derdin?"
"niye, n'oldu ki?"
"dün gece seni aradım cepten."
"ee?"
"telefonunu annen açtı, 'kâmil uyuyor' dedi."
"ee, ne var bunda?"
"annesinden önce uyuyanların derdine inanmıyorum ben."
“Haydi şeker, parayı cepten çeker, parası olmayan burnunu çeker.”:::!!!