SİYAH İNCİNİN TILSIMI
Giuli’deki heyecan, tıpkı diğer sekiz yaşını dolduran çocuklardaki gibiydi. Fakat bir farkla ki o, pek ağlamazdı; neredeyse hiç. Oysa kız çocuğu narindi, kırılgandı;
Guili ise çelimsiz bedenine karşın gücüyle, becerikliliğiyle, dirayetiyle, alışılmışın üzerinde yaman bir çocuktu. Tipik bir Gürcü kızıydı yani. İnce uzun boyu, düzgün yüz hatları, geniş ve kartal gagasını andıran gayet biçimli burnu, koyu saçlarıyla Giuli, Zaruşad’ın körpecik bir evladı, babasının da tek kızıydı.
DİYÂR-I ŞEHR-İ REY’İN ÇÖMLEKÇİSİ
Rey şehri, gökyüzünün simsiyah çehresini benek benek delip geçen yıldızların altında büyük bir sükûnet hâliyle sabahın ilk ışıklarına ulaşırken belli belirsiz iki
siluet, çömlekçinin evinden ayrılarak sokaklarda gözlerden kaybolup gidiyordu.
DİYÂR-I ŞEHR-İ REY’İN ÇÖMLEKÇİSİ
“Yeryüzünde gerçekten müstesna olan
sadece dört yer vardır ki bunlar
Rey, Şam, Rakka ve Semerkant’tır.”
(Bağdat’ın eski halifesi Harun el-Reşit)
Büyük istilânın hemen öncesinde, henüz tahrip edilmemiş fakat mezhep kavgalarından ötürü oldukça yıpranmış Selçuklu şehirlerinden biri de çömlekçiliğin hünerli ellerden çıktığı, fakat hayvan kılıyla ve pamuklu dokuma kumaşların üretiminin tükenme noktasına geldiği Rey şehri idi ve daha dikkat çekici olanı ise buranın yaklaşık on kilometre ırağında, Horasan yolunun solunda, Mesgar Abad Dağları’nın eteklerindeki Harun Zindanı olarak adlandırılan ve Rey şehrinin sınırları içerisinde bulunan taş yapıydı. Bu taş yapı, her ne kadar gözlerden uzaksa da, doğunun bu topraklarında şehrin sakinlerinin nabzının her daim attığı bir Zerdüşt tapınağıydı. Yüzyıllarca gizemli havasıyla ateşkadeh olarak
kullanıldıysa da bu uzun zaman önceydi tabii.
"Giuli, Zaruşad’a şehrin doğusundaki nehrin üzerinde kurulu taş köprüden geçerek yaklaşan kervanı görünce, baba baba, diyerek Mamuka’nın dükkânına koşmuştu. Tabii ki de bu sevindirici bir haberdi ve müjdeyi, obsidyen taşına alın terini akıtan ve böylelikle ona zarafet katan babasına çabucak ulaştırmalıydı. Giuli’nin muradına erebilmesi içinse öncelikle, şehrin çifte duvarla çevrilmiş devasa surlarını dolanması gerekmişti. ..."
Kısaca Çeşm-i Giryan diyecek olursak bu kitaba, birbirinden bağımsız fakat birbiriyle ilintili olduğu hissini uyandıran hikâyelerin, yazarın dilinden ustalıklı ortaya koyulduğu hemen fark edilebiliyor. Her hikâyede ayrı bir kahraman ve bu kahramanların ayrı ayrı yaşanmışlıkları, yaşanmışlıklarından mütevellit sebepli kaçışları yazarın şu hayatın başka bir cihetini de gözler önüne sermekte..
Tavsiye ederim herkese.. Keyifli okumalarınız olsun..
İkinci Adam YayınlarıKitabı okudu
Büyük aşk, yine aşk nöbetlerinin açıktan açığa başlamasından iki üç gün öncesine kadar, dillere destan haliyle muhataplarını başkalarının gözünde, yani Şahrud’un hemen hemen bütün sokaklarında başka dünyaların insanlarıymış havasına sokuyor ve onları aşkın muhabbetinde müstesna bir vaziyette kutsanacak abidevi şahsiyetler kılıyordu.
Savaş ve enerjinin kırmızısını, hayat ve gücün siyahını, matem ve barışın beyazını, bilgeliğin ve özgüvenin mavisini, kahramanlık ve ölümün sarısını, uyumun ve mukavemetin yeşilini barındıran envaiçeşit boyalar; kırışıklık için günlük çiçeğinin ve moringa akasyasının
sütleri, yarık ve yanık tedavisi için keçiboynuzu, çınar yaprağı ve bal karışımları, ağız kokuları için meyan kökleri, ihtiyarlığı baştan def etmek amacıyla balmumu ve türlü türlü reçineler ve daha pek çokları, Edip’in babasına ait dükkânın önündeki tezgâhta alıcılarını bekliyordu.
Şiraz’ın yıldızı istilâdan çok önce buraya gelmişti. Muhatabını arayan belâlı bir çift gözün kırıcılığından o güne dek hiç kimse haberdar değildi. Ama aynı yıldızın yakıcı nazarı, gündelik işler peşinde koşturan binlerce insanın arasında illâ ki, yazgısını yaşayacak olana erişecek; ilk sancının tohumunu sahibinin yüreğine inceden
inceye düşürecekti.
Zaman, bünyesindeki bütün nesneleri olduğu gibi Kirmanşah’ın namlı tüccarını da mekân içerisinde evirip çeviriyor; günlerin süzgecinde eliyordu. Tıpkı babası gibi o da kısa zamanda, tez vakitte işleri büyütmek ve halıcılıkta malların tekelini sağlamakla uğraşıyordu.
Öyle olsun ki tüm kervanlar Kirmanşah’ta önce kendisine uğrasın; mallardan mal, halılardan halı bırakıp halılar götürsündü uzaklara. Kirmanşah’ta kendisinden sorulan halı, dünyanın öbür ucundaki halı meraklılarını da kendisine çeksindi. Başka metalara bunca zaman hiç heves etmemiş olduğundan mütevellit, her yerde halılar tek kendisinden sorulsundu.
Birbirlerinden farklı gönüllerin, yine birbirlerinden uzakta tutundukları yaşamlarını bir sebebe binaen gerilerinde bırakıp, aynı kervanda aynı yolun yolcuları olmalarının büyük öyküsü…
Büyük istilânın hemen öncesinde talih, kimileri için umulanın aksine, başka yerlerde yepyeni yaşamların kapılarını sonuna dek aralamaya, uçsuz bucaksız
İki mürekkep damlasından biri, diğerinin üzerine düştüğünde edip de son şiirini nihâyete erdirmiş, böylelikle gönlündekileri saman sarısı kâğıda nakşetmişti. Sonra oturduğu yerden kalkarak önündeki rahleyi odanın pencere duvarına bıraktı. Mumun aydınlattığı taş duvarlardaki titrek gölgeye aldırmaksızın kapıdan çıktı gitti. Mum, edibin ardından bir zaman daha titrek alevini karşıki duvarlarda raks ettirdiyse de çok geçmeden eriyip tükendi. Geride, dibinde erimiş halde biçimsiz, kısacık mum parçası ve etrafı firuzeyle kaplı, avuç içi kadar gümüş bir mumluk kalmıştı.
Velhasıl Şahrud’da genç âşıklar, dillendirilmez bir ağız birliğiyle kem gözlerden sakınılmış; bütün hayaller âdeta onların sevdaları üzerine kurulmuştu. Şehrin kenarındaki küçük derenin aşağısında boy atmış gürgen ağacı da, büyük aşkın timsali mücessemi ilan edilmişti gizliden gizliye.
Vakit tamam olunca gençler elbirliğiyle baş göz edildiler tabii. Günlerce değilse de, en azından üç beş gün Şahrud’da davullar hiç susmadı. Şehrin genci yaşlısı, kedileri köpekleri, börtü böcekleri dahi bu büyük coşkudan nasiplerini aldılar.
Varlık âleminde her bir şeyin hal çaresi bulunur; fakat kırılgan ruhlara dokunuşların neticesi tam bir felâkettir.
En onulmaz işler bu vakitte ortaya çıkar, muhataplarını mutlaka kendi teknesinde yoğurur ve dilediğince biçim verirdi onlara.
Ne bir kelâm ne de başka bir şey; fazla değil, sadece süzgün bakışlardı onlar. Bakışlar ki daha nâlân, daha zalimane!..
Savaş ve enerjinin kırmızısını, hayat ve gücün siyahını, matem ve barışın beyazını, bilgeliğin ve özgüvenin mavisini, kahramanlık ve ölümün sarısını, uyumun ve mukavemetin yeşilini barındıran envaiçeşit boyalar; kırışıklık için günlük çiçeğinin ve moringa akasyasının
sütleri, yarık ve yanık tedavisi için keçiboynuzu, çınar yaprağı ve bal karışımları, ağız kokuları için meyan kökleri, ihtiyarlığı baştan def etmek amacıyla balmumu ve türlü türlü reçineler ve daha pek çokları, Edip’in babasına ait dükkânın önündeki tezgâhta alıcılarını bekliyordu.
Şehir son gecede tümden karanlığa gömüldüğünde, eşikteki sürmenin ve şalın sırrı zuhur etmeye başlamıştı nihayet. Ayın halesi şavkımaya başladıkça, peş peşe damlalar düşüyordu kağıt parçasına. Koyu siyaha çalan
rengiyle mürekkep damlaları bu gece, odanın küçücük penceresinden sızan ay ışığıyla gittikçe ağarıyor; sonra vişneçürüğüne çalarak peyderpey şarabın rengine dönüyordu. Kan kokuyordu her yer, kan damlıyordu kâğıda
şimdi. Harfler birbiri üstüne geliyor, deminki haleyle aynı kâğıdı kızıla boyuyordu. Kandan can bulmaya derman arıyordu dizeler. Kandan cana, candan insana dokunmaya yeltenircesine kabarıyor; rahleden taşmaya bir yol arıyorlardı sanki.
Edip, titrek dudaklarıyla mührünü vurunca mahlas niyetine nazma; nazım gayz haliyle titreyivermişti birden. Sonra sükûta ermeye, erip de durulmaya başlıyordu yavaş yavaş. Ve edip dizeleri alıp hıfzedince, dizeler buharlaşıyordu peyderpey. Şiraz’da gecenin bitimide şâyia, sokaklara bir veba gibi dalga dalga yayıldığında edibin vücutsuz başından bakan bir çift göz, sürmelinin kapı eşiğinde, muhafaza ettiği sırrını maşukuna ifşa ediyordu.