Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
Sosyal Medyanın Yol Açtığı Yalnızlık
Çeşitli çalışmalar 1970'lerin sonundan bu yana gençlerde bencillik ve narsisizm düzeylerinde artış olduğunu ve 2000'den sonra iyice yükselişe geçtiğini gösteriyor. Bu yükselme kısmen teknoloji ve internet kaynaklı olabilir. İnsanlar sosyal etkileşime daha az zaman ayırırken çevrimiçi sosyalleşmeye daha fazla zaman harcıyorlar, böylece empati ve sosyal yetenekleri geliştirmek gittikçe zorlaşıyor. Diğer yetenekler gibi empati de ilginin niteliğinden gelir. Eğer sürekli olarak akıllı telefonunuza bakarak dikkatinizi dağıtıyorsanız, başkalarının duygu ve perspektifleri ni anlamada ayaklarınız yere sağlam basamaz. Durmadan kendi içinize çekilirsiniz, sosyal etkileşimin yüzeyinde dolaşırsınız ama gerçekten ilgi duyamazsınız. Kalabalıkların arasında bile temelde yalnız olursunuz.
︎ 𒊹︎︎︎İnsanların işlevi özgüvensizliklerinizle bağ kurmak değil, onları dinginleştirmektir.︎𒊹︎︎︎
Sayfa 68 - Altın Kitaplar Yayınevi 1. BasımKitabı okuyor
''Dallarından kırdılarsa seni, hep bir yolu vardır yeniden filizlenmenin...''
''Dünyaya geldik bir kere ve koşar adımlarla ölüme gidiyoruz...''
Elbette her güzel anın sonu varmış. Zaten hayat değil mi ki; bir varmış bir yokmuş diye başlayan masallara bizleri inandıran?...
''Bazen küçük bir cümlede gizlidir, hayatın anlamı.''
Mutluluk hormonumda bir sorun var galiba bu kadar mutsuzluğun başka bir açıklaması olamaz...
Çünkü insanı en çok hayalleri acıtır...
''Ölüme küçük kıyamet derler, peki ya yokluğuna ne demeli?...''
Zaman neydi?
Harcadıklarımız mı?
Yoksa hep bir bahaneyle bir türlü yaşayamadıklarımız mı?
Hayatım boyunca kimsenin kalbini bilerek kırmadım. Kimseyi yarı yolda bırakmadım. İnsanlara haddinden fazla değer verdim, ama asla hayata bakış açımdan ödün vermedim. Sonunda ulaştığım nokta şu: Kırgın, kızgın ve bir o kadar da umutsuzum...
Yanımda olmanı öyle çok istiyorum ki, çünkü inan yalnızlık ya da sensizlik adını ne koyarsan koy, haddinden fazla zor geliyor bana! Hep kendimle savaşıyorum ve hep kendime yeniliyorum. Acayip bir durum işte, bir insan hem yenen hem de mağlup olan tarafta nasıl olabilir? Oluyor işte!...
Söz konusu yokluğun olunca her türlü olumsuzluk gerçekleşiyor...
Size değer veren insanı sevin. Sizin için mücadele eden, isteklerinden ödün veren, uykusunu bölen, sesinizi duymadığında meraklanan, yüzünüze bakarken gözlerinin içi gülen insanları sevin.
Sevin işte lan!
Hayat zaten kısa.
En berbat teselli: ''Siktir et.''
En saçma eleştiri: ''İyi bok yedin.''
En mantıklı tartışmayı bile bitiren son cümle: ''Tamam sen haklısın tamam.''
Bütün doğrular, birtakım yanlışlara borçludur gerçekliklerini
Güveni çağırdım ''Yetiş!'' dedim.
''Gelmem şimdi ihanetteyim!'' dedi...