Ne külüm savruldum ne de pişirdi beni bu ateş
ne bir ağaç gölgesindeyim ne de tepemde güneş
mevsim kıştan dönmüyor
ne mutluluktayım ne de çile ile çilekeş
...ölüme kimse inanmaz hala!
Ne tabutu taşıyan, ne de toprağı kazan...
Artık yaşımla beraber yüreğimdeki acı da hafifledi. Ama gençken kalbime saplanan o acılar... Ah, tüm o çile nasıl mahvetti beni...
"Ben onun hayatındaki dikenleri ayıklamak, nefes aldığı havaya güzel kokular serpmek, taşlarla doldurduğu yollara kum döküp çiçekler açtırmak için çile çekerken..."
Gülüyorum kendime. Peki, diyorum, peki hayatcığım, anladım, daha bitmedi, daha doldurmam lazım gelen çile var, peki. Özgürlük erken bir hayaldi demek. Tamam, isyan etmiyorum. Sakinim. Ne zaman kendimi biraz güçlü, biraz haklı hissetsem, ivedilikle haddimin bildirilmesine alışkınım ben.
