Geçenlerde okuduğum kitaptan bir kıssa anlatıyorum yüzü asık insanlara:
Kıssa bu ya, bir dilek ağacı varmış tepede. Ters, asık suratlı bir adam bir yolculuk sırasında oradan geçiyormuş ve dinlenmek için ağacın gölgesine uzanmış. Ve aç olduğu için, "Keşke bir kervan geçse de yemek alırdım onlardan," demiş. Dilek ağacının altında bunu düşündüğü için hemen yiyecek belirmiş önünde ve yemeğe başlamış. Açlıktan, o yiyecek nereden, nasıl geldi düşünmemiş bile.
Akşam olunca da yorgunluktan uykusu gelmiş ve, "Keşke rahat bir yatak olsaydı da şöyle iyi bir uyku çekseydim," demiş. Yine aynı şekilde düşünür düşünmez önünde bir yatak belirmiş. Ve adam yatağa yatmış tam uyumak üzereyken, "Bunlar da nasıl geldi buraya böyle? Yiyecek, yatak nereden geldi acaba? Kimseler de yoktu burada. Yoksa bir hayalet mi var burada?" demiş.
Bu düşüncesinden sonra da hayalet belirmiş önünde. Adam bu sefer de hayaletten korkmuş ve, "Beni öldürecek!" diye bağırmış.
Dilek ağacının altındaki bu düşüncesinden sonra da hayalet adamı öldürmüş.
Düşüncelerimiz gerçekleşiyor. Kötülükler de, iyilikler de bir bir önümüze geliyor. Kendimiz yapıyoruz ne yapıyorsak. Tarlaya domates ekersek, domates yeriz. Çilek ekersek de çilek. Güzel şeyler ekersek tarlaya, güzel şeyler filizlenecektir.
Dünya malına talip olup dünya ektikçe toprağa, her zelzelede
yıkılacağız sevgili derttaş. Muhabbetsiz bir bina inşa edilmez.
Temeli olmaz, yıkılır dökülür.
Ne düşünürsek, ne istersek başımıza onlar gelecek.
Muhabbeti düşünüp, o güzel yolu isteyelim
Güzel işlersek bu ruhu, güzel tevafuklar bizi bulacaktır.
Değerli ürünler için bile evcilleştirme tarihleri büyük değişiklikler gösteriyor: Bezelye MÖ 8000 yılına gelindiğinde evcilleştirilmişti, zeytin MÖ 4000 dolaylarında evcilleştirildi, çilek Orta Çağ'a kadar evcilleştirilmedi, Kuzey Amerika'ya özgü pekancevizi de 1846'ya kadar. Dünyanın pek çok bölgesinde yenebilir pelitleri için aranan bir ağaç olan meşe ağacı gibi, milyonlarca insanın çok değerli birer yiyecek saydığı ürünleri veren yabani bitkiler bugün bile hâlâ evcilleştirilmemiştir.
Sayfa 129Kitabı okudu
Televizyon seyrederken ölmüştü ama seyretmekten ölmemişti. Onu öldüren, zamanı öldürürken yalnız kalışıydı.
Hayalini kurduğum o an, meğer hiç de hayal ettiğim gibi olmayacakmış.
Sayfa 72Kitabı okudu
Para olmaz olsun...
Ben kim miyim?
Kimisi alın teri der bana, kimisi elinin kiri. Bazıları benim için deli olur, bazıları umursamaz, bir kısmı ise kulum kölemdir.
Evet, doğru bildiniz, parayım ben.
Sayfa 21Kitabı okudu
"Hem çilekler İstanbul’a gitmenin bahanesi olacak.
Karacaahmet’e gider ziyaretimizi de yaparız, ne güzel olur..”
Hep şöyle söylerdi:" Seçilen adam değil,seçen adam olun."
Sayfa 71Kitabı okudu
Zihninin kirlendiği çok açık."
-İşte reçeten.
"Televizyonun zihnini kirletmesine müsaade etme, sabahları seher vaktinde kalk ve Allah'ın kelamını çok oku"
Sayfa 79Kitabı okudu
Ah Karagöz'üm ah.
Hiç sorma, nerede o eski günlerimiz değil mi? Kurt kocayınca köpeklerin maskarası olurmuş. Ayrıca sen ülkede kitap okuyan adam kaldı mı sanıyorsun. Herkes bilgisayar başında...
Sayfa 36Kitabı okudu
Ne kadar hazindi aslında. Ölümü hatırlamamak için zamanı öldürmek.
Sayfa 29Kitabı okudu
Elma ağacına sana çilek vermediği için kırılıyorsun ve diyorsun ki beni sevseydi ne yapar eder o çileği bana sunardı. Ama o elma ağacı tohumuyla büyüdü, bugüne kadar elma ağacıydı ve çilek ağacı olmak bile istemiyor. Sen hayatın boyunca sana verilmeyen çileğin hesabını ona soruyorsun.
O ağacın altından kalkıp gitsen gezsen o çileği bulacaksın ama o ağacın altında oturup ağlıyorsun.