Ölümü düşlerimde gördüm, uyandım ki ölmemişim. Bir insanın kendisinin ölümünü düşte görmüşü bana öyle geliyor ki ölümden beter...
Asker olunca balık öldürmekten kurtulduk deyi bir sevindiler, bir sevindiler, sevinme derim size. Böyle insanları kimsecikler öldüremez...
Bir de korku insanın tek başına ölmeye kalmasıdır. Gün gelir korkan kişi korkuyu da aşar. Korkular aşıldığında da o adam tükenmiştir artık, acılar içinde çırpınır durur, dünyadaki hiçbir şeyin tadı kalmaz, korkunun bile....
Sıkışmış insanlar her şeyle konuşurlar. Yeter ki insan çaresiz kalmasın. Yağan yağmurla, düşen karla, esen yelle konuşur.
Benim bildiğim insanlar ağaçlarla, çiçeklerle, kuşlarla, kayalar taşlarla konuşuyorlardı. Ben ayla konuşan kızlar kadınlar gördüm. Sıkışmış insanlar her şeyle konuşurlar. Yeter ki insan çaresiz kalmasın. Yağan yağmurla düşen karla, esen yelle konuşur...
Diyor ki bir tuhaf oluyorum. Deniz deniz gibi değil, toprak toprak gibi değil, gökyüzü gökyüzü gibi değil...
Ben, dedim ona bir düşüneyim, o dedi bana çok düşünme...
"Akdenizin insanları da başka insanlara benzemez" dediler hep birden. "Yiğit adamlardır,"... "Gözü kara insanlardır,"..."Onlar cömert insanlardır, dostlarına canlarını bile verirler."
İnsana ne olursa olsun, başına ne gelirse gelsin, insan umudunu kesmemeli. Yalnız kalmış, umudunu yitirmiş insan yarı ölü bir insandır.