Nasıl oluyor ki bir kitap duyguları bu kadar saf, içten ve samimi bir şekilde okurun yüreğine dokundurabiliyor! Daha önce okuduğum hiçbir kitapta bir insanın duygularını yüreğimde bu kadar derin hissetmemiştim. Christy adeta bizlere hitap ediyor, bağırıyor. Hepinimizin bir engelli adayı olduğu böyle bir dünyada niçin empati kurmak yetimizin köreldiğini, her acımasız bakışımızda onları nasıl da derinden etkilediğimizi, onları bir insan olarak değilde sadece karnı doyurulacak, yıkanacak ve bir kenara atalacak varlık olarak nitelendirmemizi... Onlara acıyor musunuz?
Bence asıl acınacak hâlde olanlar bizleriz onlar değil. Neden biliyor musunuz? Çünkü Christy fiziksel bir engeli olmasina rağmen karşısına çıkan tüm engellerle baş etmesini bilmiş, o içindeki azmi, sabrı ve isteğini harmanlayıp hayata daha güçlü adımlar atmış ve arkasından ölümsüz, tüm insanlığa ders verici nitelikte bir eser ortaya çıkarmıştır. Peki bizler ne yaptık ya da yapıyoruz? Elimiz, ayağımız tutmasına rağmen niçin sanki ellerimize bir kelepçe takılmış, zihnimiz felç geçirmiş gibi hiçbir şey yapmadan duruyoruz daha doğrusu yerimizde sekiyoruz? Çünkü biz umutlarımızı bir daha filizlenmesin, yeşermesin diye derin, korkunç kuyulara attık. En ufak bir engel karşımıza çıkti mi hemen umutsuzluğun, karamsarlığın kör kuyularına sürüklendik.
Kitabı okuduktan sonra dilerim ki engelli kardeşlerimize olan önyargılarınız, yozlaşmış fikirleriniz çürür de onların da bir İNSAN olduklarını anlar ve onlara karşı olan bakışınız, tutumlarınız değişir. Yüreğinizde şefkatin,merhametin ve umudun yok olmaması dileğiyle...
