Dünyanın da üzerini örten bir çatısı olduğunu görebilseydik,ayrımların ne kadar gereksiz olduğunun farkına varabilirdik belki de...
Her zaman böyle olurdu zaten.Birileri bir şeyleri içinde yaşarken,birileri de seyirci kalıp camın ardından izlerdi.Kimi zaman camın ardında olmak iyiydi.Ama kimi zaman da...
Söz geçiremiyorum gönlüme. Sana aşık olduğundan beri bir deliden farksız. Şimdi de beni dinlemeyip, uzaklıklara ve engellere aldırmaksızın koşuverdi senin yanına. Arkasından seslendim. El ettim. Dönüp bakmadı bile...
Televizyonda söylüyorlardı geçen, karadelikler yakınlarındaki yıldızlardan kopan parçaları yutarak büyüyormuş.
Tıpkı insanlar gibi. İnsanlar da içlerinin karanlığını, ruhunu emdikleri başka insanların aydınlığıyla besliyor.
Anlasana, herkes birbirinin katili. Ama sorsan, herkes Çobanyıldızı, herkes incitildi, herkes aldatıldı. Peki o zaman inciten kim, kim kırdı bunca insanı?
Şunu kafana sok artık, kötülük bu türün hamurunda var.
