Bir toplumun işleyebileceği en büyük günah, çocukların yararına kullanabileceği gücünü, varlığını onların zararına kullanmasıdır.
Çocuk ruhunda onu seven yetişkinlerin bilmediği derinlikler vardır. Görmüşüzdür hep, çocuklar, durup-dururken ağlamaya başlarlar, avutmak için ne yapsanız boştur. Bu bile, çocuğun karşılanması gereken gizli ihtiyaçları olabileceğinden kuşkulanmamıza elverir sanırım.
Sayfa 59Kitabı okudu
Bence, insanlar, ancak çocukları anlamaya başladıktan sonra onlara daha iyi bakmanın yolunu bulacaklar. Yeni doğmuş çocuğu zarar vermekten ve zarar görmekten korumak yetmez. Aynı zamanda çevresindeki dünya ile ruhsal bir uyum sağlayabilmesi için de tedbirler alınmalıdır.
Yetişkinin gerek ruhsal, gerekse fiziksel sağlığı nasıl bir çocukluk geçirdiği ile yakından ilgilidir. Bizim yanlışlarımız çocuklarımızı etkiler, onlar üzerinde silinmez damgalar bırakır. Biz öleceğiz evet, ama yanlışlarımızın cezasını çocuklarımız çekecek.
Yetişkin, kendini yenilemeyi unutmuş, yüreği sert bir kabuk bağlamış, vurdumduymazlaşmıştır. Onu uyaracak, uyandıracak yeni bir ses, yeni bir esinti, yeni bir haberci, yeni bir muştu lazımdır.
İnsanoğlu, kendine uygun olmayan bir çevrede de büyüyüp yetişebiliyor. Hakkı olan cennetin dışında tüketiyor ömrünü.