Şimdi bilemiyorum, çocukları sersemletici bir mutluluk ve sahte huzur balonu içine hapsetme eğilimi var; onları endişe verebilecek şeylerden bile uzak tutmaya, korkuyla tanışmalarını, hatta korkunun varlığından haberdar olmalarını engellemeye çalışıyor anne babalar; sanıyorum klasik Grimm, Perrault ve Andersen masallarının sansürlü, üzerinde oynanmış, yumuşatılmış versiyonları var, çocuklara onları okutuyorlar ya da okuyorlar; kasvetli, acımasız, tehditkâr ve kötü ne varsa atılmış, hatta belki tatsızlıklar ve kandırmalar da. Bana sorarsan aptallığın dik âlâsı. Pimpirikli anne babalar. Sorumsuz eğitimciler. Ben bunu suç olarak görüyorum, çünkü çocukları yüzüstü bırakmak, onlara yardım etmemek anlamına geliyor bu. Çocukları koruyan şey, başkasının korkusunu algılamak, onu kendi temeldeki güvenli konumundan sükûnetle kavramaktır; korkuyu başkaları, özellikle de kurgu kişileri aracılığıyla, dolaylı olarak yaşamaktır, kısa süreli, üstelik geçici ama sahte olmayan bulaşıcı bir hastalık gibi. Bir şeyi hayal etmek ona direnmeye başlamak anlamına gelir; bu geçmişte olanlar için de geçerlidir; insan başına gelen dertleri daha sonra hayal edebilirse onlara daha iyi direnir. Elbette bu bağlamda en yaygın çare dertleri anlatmaktır. Gerçi ben her şeyin anlatılabileceğini ya da anlatılması gerektiğini de düşünmüyorum katiyen. Yine de dünyayı aşırı derecede çarpıtmanın, çocukları dünyaya hiçbir itirazla karşılaşmamış, en ufak bir kaygı yaşamasına izin verilmemiş geri zekâlı, bön kişiler olarak salmanın kabul edilir yanı yok.
Sayfa 220 - IV RüyaKitabı okudu
O sizlerin asla kendinizi tehdit altında hissetmemeniz, kişisel endişe duymamanız, kendi adınıza, başınıza feci bir şey gelecek diye korkmamanız gerektiğini düşünürdü. Gündelik hayatınızda, attığınız adımlar konusunda güvensiz olmanızı istemezdi. Genel olarak kendinizi korunmuş, korunaklı hissetmeniz gerektiği kanısındaydı. Öte yandan dünyanın
Sayfa 220 - Metis Yayınları
Yobazlar her zaman, her yerde...
- Nerede okuyorsun? diye sordu usulca.
- Köy Enstitüsünde, dedim.
- Hasan Ali Yücel’in okulunda mı? diye sordu.
Karşılık vermedim hemen. Okul Hasan Ali Yücel’in olabilir miydi acaba? Onun bakanlığı zamanında kurulmuştu ama...
- Ne okutuyorlar size orada?
Biraz doğruldum. Nereden başlayacağımı bilmeyerek:
- Hiç dedim. Öğretmen olacağız.
- Hiç ha? Kah kah kah... Çok dümenci adam bu Hasan Ali. Görseniz doksan dolap çevirir tek ayağının üstünde. Bu okullar için birader, vermediği söz, etmediği yemin kalmadı. “Şöyle yapacağım, böyle edeceğim...” Şimdi de duyuyoruz ki bir sürü rezillik. Taş kırdırıyorlarmış bu çocuklara, un çuvalı taşıtıyorlarmış. Yazık!
Sayfa 161 - İmece Yayınları, 1.Basım (1964)Kitabı okudu
