Bu kitap, adı üstünde bir masal kitabı. Kitaba başlamadan önce, hatta ilk sayfaları okurken bile kitabı biraz küçümsüyordum.
Öyle ya, alt tarafı bir masal kitabı; bu yaşta artık masal mı kaldı? Küreselleşmenin ve sürekli koşuşturmanın vazgeçilmez birer motto olarak dayatıldığı günümüzün gülümse(t)meyen ikliminde masal da neymiş?!.
Ama sağolsun Üstün Dökmen hocamız gene yapacağını yapmış; sadece geleceğimizin büyüklerine değil, çocukluğu geçmşte kalanlara da seslenmiş bu kitabında. Bu yetmiyormuş gibi, bir de sorgulayan ve okura kendini ve yaşadığı hayatı da sorgulatan sorular eklemiş her bir masalın sonuna. Hatta bu da yetmemiş; kitabın sonunda bilinçten, değerden ve değer katmadan yoksun biçimde, kitaplara aşırı zaaf duymayı bile sorgulamış.
Şimdi bu değerlendirme doğrultusunda, kitabı kimlerin okuyacağı iyi kötü belli oldu; çocuklarının, öğrencilerinin ya da kendisinin eğitiminde sorumluluk hisseden herkes okuyabilir. Hatta bir matematik, tarih, vb. dersine çalışıp soru çözüyor gibi her bir bölümü çocuğunuzla/öğrencinizle birlikte okuyabilir, soruları birlikte cevaplayıp güzel bir hayat dersi haline getirebilirsiniz.
Düşünmeyi, sorgulamayı, nasihat almayı sevmeyenler okumasınlar demeye dilim varmıyor. Okusunlar desem de okurlar mı bilmiyorum.
Ben sadece Nasrettin Hocayı dinledim; bir okuyan olarak okumayanlara dilim döndüğünce kitabı anlattım. Kitap belki bir edebiyat şaheseri değil ama gerçekten okunmaya değer. Karar size kalmış.
Keyifli okumalar dilerim.
Tek masalda çok fazla öğüt verilmeye çalışılmış gibi hissettim ve kitabın bu yönü hoşuma gitmedi. Ama yine de bir büyük tarafından, çocuklara sesli olarak okunabilecek, güzel öğütler içeren bir kitap olduğunu düşünüyorum.
Hem çocuklara hem de çocuk kalmaya çalışan büyüklere..
Michael Ende’nin “Momo” adlı bu eseri okuyacaklarım listesinin en başındaydı birkaç yıldır. Nihayet başladım ve bir çırpıda bitti.
Lütfen bu kitabı okuyun.
Bu kitabın bana kazandırdıklarından biri; kurduğun her hayal gerçekleştiğinde dilediğin gibi hissettirmeyebilir. Belki onlar sadece
Büyüklere masallar tadında bir kitap. Dorothy nin fırtınaya kapılıp oz dünyasına gitmesiyle başlayan masal kendisine katılan ilginç, bir o kadar iyi yol arkadaşlarıyla eğlenceli ve gizemli bir hal alır. Akıcı dili kolay okunmasını sağlıyor. Birçok mesaj vermesinin yanında tüm masallar gbi en sonunda iyilerin kazanmasıyla insanı mutlu ediyor. Çocuklara okunması da çok keyifli olur diye düşünüyorum
Yazarın tanıtım sayfasından öğrendiğim kadarıyla Azeri asıllı iranlı bir öğretmen olan yazar, çocuklara yönelik yazmış gibi göründüğü öyküleriyle aslında daha çok büyüklere seslenmiş.
İran şahına karşı eleştiri ve düşüncelerini masallarına gizlediğini düşünerek okuduğum masala bu yönden bir bakış atarsak, padişahın ne kadar vahşi, astığım astık, kestiğim kestik bir yönetici olduğunu ilk bakışta farkediyoruz. Padişahın kızı da zalim ve sevgisiz bir kız. Üstelik babası tarafından bu hoyrat yönü sonuna kadar teşvik ediliyor.
Padişahın elinden en çok değer verdiği varlığı, burnu iyice sürtülerek alınıyor, bu yoksa dönemin şahına bir uyarı mı ?
Yazarı masalın konusu ve hikaye akışı hususunda çok da eleştiremeyeceğim, ne de olsa biz de keloğlan masallarıyla büyüdük ki bu masalların satır aralarında her zaman hayata dair soğuk ve korkunç gerçekler gizlenmiş olurdu. Bir nevi hayata hazırlık hikayeleriydi bu masallar.
Yazar masal anlatım şiirselliğini iyi yakalamış. Çocuklarınıza zevkle okuyabileceğiniz bir masal kitabı bence.
Samed Behrengi; annesinin adı Sara, babasının adı İzzet' ti. Dönemin politikasını yeren öyküler ve masallar yazdı. Çocuklara ve gizlice büyüklere hitap etti. 29 yaşındayken de şüphe uyandıran bir biçimde Aras Nehri'nde ölmüştü.
Bu masal da köyün bağında yetişmiş bir şeftali, 7-8 yaşlarında fakir iki çocuğun, Pulad ve Sahibali ' nin hazin mi hazin öyküsüdür. O kadar üzücü ki salt bu nedenle bu masalı çocuğuma kesinlikle okutmak istemezdim. Masallar mutlu sonla bitmeli ve gökten düşen üç elma ya da burada şeftali herkesi mutlu etmeli.
