“Kaygı “sessiz ıstırap” olarak adlandırılmıştır çünkü ondan mustarip olanlar sıkıntılarını diğerlerinden saklamaya çalışırlar, bunu başarılar da.”
“Çocuklar endişelenirler. Bazen yetişkinler fazlasıyla mutlu geçen bir çocuklukta bile ne kadar çok endişe duyulduğunu unuturlar. Bunun nedeni çocukluğun bir ‘ilkler’, bir çok şeyi ilk kez yapma dönemi olmasıdır. Her şeyin ilki biraz korkutucudur: okulun ilk günü, ilk kez gece evden başka bir yerde kalma, ilk piyano dersi, ilk yabancı dil sınıfı...Heyecanlandıran fakat potansiyel olarak endişe yüklü anlar...
Bazı açılardan çocukluğu bu kadar hatırlanabilir kılan şey endişedir. Bir sürü ufak tefek şey için nasıl da endişelendiğimizi hatırlarız: Popüler olmak, bir sivilce, notlar, bir beyzbol vuruşu, bir şey için seçilmek, her şey...
Biraz şanslıysalar çocuklar, endişelerini bir hale yola koymak ve riskleri hesaplamak için bilgi edinmeyi öğrenirler. Belli miktarda tehlikeyle nasıl huzurlu olabileceklerimi, ne zaman geri çekileceklerini veya yardım isteyeceklerini öğrenirler.(E.Hallowell)”
“Oysa hataların kötü şeyler olmaları gerekmez. Hiç ama hiç kötü değildirler. Yeni bir şey yapmanın kaçınılmaz sonucudurlar ve buna bağlı olarak da değerli görülmelidirler; onlar olmadan bir özgünlüğe de sahip olamayız.”
“Başarısızlık acı verici olduğu için acı ile ilişkili hislerimiz onun değerini anlamamız engeller. Başarısızlığın iyi ve kötü taraflarını ayırt edebilmemiz için hem acının gerçekliğinin hem de gelişimi doğuran faydalarının farkına varmalıyız.”
“Çocuklarımızın kendi yargılarında yanılmaya tahammül etmeye hatta onları sahiplenmeye ihtiyaçları vardır.
...hataları kabullenmenin ve onlardan bir şeyler öğrenmenin yeri doldurulamaz. Bunun için çocuğunuz “eline yüzüne bulaştırmak” konusunda alıştırma yapmalıdır.”
“Kaygılı çocukların çoğu yaratıcılıkta vasatın üzerindedir. Bu özellik onlar için önemli bir niteliktir ancak bunu bastırma eğilimi gösterirler. Üstün hayal güçleri genellikle engellemeye çalıştıkları potansiyel tehlikelerin senaryolarını kurgulamakla meşguldür.”