Kendi mahallemde, kask takmadan işlek caddelerde bisiklet sürmeyi öğrenen çocuklar görüyorum; fakat ebeveynleri çocukların yalnızca organik gıdalarla beslenmeleri ve ekran karşısında kaldıkları süreyi en aza indirilmesi konularında tetikte. Risk algılarının yanlış yola sapmış olduğu açık. Sağlık ve güvenlik kavramı, gerçek risk ve tehlike üzerine değil, markalaşma ve akımlara odaklanmış durumda. Bu, kısmen, çoğu insanın ölümü önlemeyi değil, hayatı mümkün olduğunca uzatmayı düşünmesi yüzünden. Birinin kasksız çocuğun ebeveynin yanına gidip, "Çocuklarda en büyük ölüm nedeni kazalardır! Bisiklet kaskı alın!" diye alenen söylemesi kuşkusuz garip olurdu.
Sayfa 60 - Sabri Ülker Vakfı Yayınları - Çevirmen: Ebru Akdağ - I. Baskı 2020Kitabı okuyacak
Freud
_Söz ile Sihir eskiden aynı şeydi; sözlerin sihirli güçleri vardır.
_Sevgi ve sinir doğru orantılıdır.
_Aşk yoktur; libido vardır. Aşık insan deIidir.
_Dünün mutsuz çocukları, bugünün psikopatlarıdır.
_Hiçbir önerme, kendi kendisinin kanıtı olamaz.
_Sanat, çocukluk tecrübelerinin büyüklüğe
𝐊𝐈̇𝐓𝐀𝐏 𝐈̇𝐍𝐂𝐄𝐋𝐄𝐌𝐄:
İnsan Tabiatını Tanıma
Alfred Adler
𝐊𝐨𝐥𝐭𝐮𝐠̆𝐚 𝐑𝐚𝐡𝐚𝐭𝐜̧𝐚 𝐎𝐭𝐮𝐫, 𝐆𝐞𝐯𝐬̧𝐞 𝐯𝐞 𝐃𝐞𝐫𝐢𝐧 𝐁𝐢𝐫 𝐍𝐞𝐟𝐞𝐬 𝐀𝐥. . .
𝐒̧𝐢𝐦𝐝𝐢 𝐂̧𝐨𝐜𝐮𝐤𝐥𝐮𝐠̆𝐮𝐧𝐚 𝐈̇𝐧𝐞𝐥𝐢𝐦 . . .
Sen bizim çocukluğumuza inmeden önce biz senin çocukluğuna inelim. Bakalım sende neler var Alfred Adler ?
Bu kitapta ‘’Çocukluğunuza İnelim’’ in kitaplaşmış halini okuyacaksınız. Alfred Adler’in, psikiyatristlerin ve
“Çocuklar, tekrarlayan olaylara alışık olduklarından ölümün bir son olduğunu kavramakta güçlük çekerler. Onlar her sabah kalkarlar, anaokuluna giderler, her akşam eve dönerler ve ertesi sabah yine aynı şeyleri yaparlar. Hayat böyle kendini tekrar ederken, ölen kişinin neden geri gelmediğini anlamak onlar için çok güçtür. Zaman kavramı çocuklarda yavaş yavaş değişir ve değiştikçe zamanı geçmişten şimdiye, şimdiden geleceğe uzanan düz bir çizgi gibi algılamaya başlarlar. Çok küçük çocuklar için ölüm, gündelik hayatta varolan birinin artık orada olmaması kadar basit bir anlama gelir: ‘Baba öldü, baba gitti. Anne hayatta, anne burada.’ Zaman içerisinde, çocuk ölen kişinin geri dönmediğini fark ettikçe, ölümün bir son olduğunu anlar.”
Sayfa 7 - Türk Psikologlar Derneği
Çift yönlü akış: Asimilasyon-Uyum
Tüm kültürlerde, somut aşamanın tam ortasında 8 ila 10 yaş arasındaki çocuklarda, bu genç yaşamı paramparça eden ama çok az ilgi toplayan bir farkındalık gelişir: Bilincin hemen altında sakince oluşmuş bir kavramsal yapı, sessiz bir elem olarak yüzeye çıkar ve çocuk, kendisinin de bir gün öleceğini fark eder. Kişisel (ve kaçınılmaz) bir kader kavramı olarak ölüm, dokuz yaş yakınlarında bir işlev olarak vücut bulur. Kavramlar, niteliklerinden bağımsız olarak, bilgiyi düzenleyip anlamlı hale getirirler; ölüm kavramı da işte bu yüzden her şeyi değiştirir. Bu soyutlama içinden geçen deneyim artık eskisi gibi olmayacaktır. Oyun, niteliklerini yitirir, bilinçli ve rekabetçi hale gelir. Benlik, altta süregiden kavramsal çalışmayı kendi işletmek için müdahalelerde bulunur ve bunun sonucunda çocukluk ölüp gider.
Sayfa 229
Çocuklarda ölüm kavramı
Beş yaşından sonra ölüm, gelip insanları götüren bir adamla özdeşleştirilir; hâlâ dışarıdan gelen bir müdahale olarak algı-
lanmaktadır.
Ölümün kalıcı bir biyolojik süreç olarak algılanması dokuz on yaşlarında geçekleşir
