Evet. İki kardeşim de ölmüş, bir ben kalmıştım yalnız. Çocukluğumda, gençliğimde bundan ötürü çok sevgi gördüm. Ama gene de yalnızdım, garip değil mi? Çocuklar sevgi ile sarılı olsalar da yalnızdırlar, kimse fark etmez bu yalnızlığı.
...
En çok birlikte olduğum kimse annemdi. Kuşku yok, birbirimize çok benziyorduk, ikimiz de ciddiydik. Sanki aynı yaştaymışız, aynı yaşantıyı geçirmişiz gibi, birlikte yürür konuşurduk. Gerçekte ikimiz de bu yaşantı üstüne çok bir şey bilmiyorduk. Bu sözcükle anılan şeyden annem tümden habersizdi... Bütün bayağılıklardan, kötülükten ve insanların yaşam budur diye çok iyi bildiklerini söyleyerek övündükleri bozukluktan. Sadece basit şeyleri bilirdi: Söz gelişi çocuk doğurmak, onları kaybetmek, gene söz gelişi genç ve güçlü bir adamı sevip onun kendi gibi yıprandığını görmek. İşte böyle şeyleri bilirdi, e bu kadarı da yeterli görülebilir. Ruhu bir ağaç gibi saf ve sade idi. Uzun boylu bir kadındı ve gerçekten de bir ağaca benzerdi çünkü onda huzurlu, sakin bir şey vardı.
Çocukluğumda değil ama gençliğimde evet
Çocukluğunuzda bir evin kapısını çalıp kaçar mıydınız? Gözlerinizdeki hınzır gülümsemeyi görür gibi oluyorum.
Sayfa 79Kitabı okudu
— Düşünüyorum da, şeytan yoksa, o zaman onu insan icat etmiştir; hem de kendi benzeri olarak icat etmiştir.
— Tıpkı Tanrı gibi, değil mi?
İvan güldü.
— Sen de Hamlet’teki Polonius’un dediği gibi, taşı gediğine yerleştirmeyi pek biliyorsun. Kendi sözümle yakaladın beni. Ziyanı yok, memnunum. İnsanın yarattığı Tanrı da kendine benziyorsa nasıl
Sayfa 311 - Türkiye İş Bankası Yayınları
