[25/6 19:52] "İşte Gidiyorum": Muhteşem Bir Çanakkale Hatırası
“CEVDET DEDE” “BABAN GELİRSE BENİ HEMEN ÇAĞIR HA..!”
Cevdet dedeBalıkesir’dev Ali Sururi İlkokulu karşısındaki boşlukta, eski ayakkabı tamircisi, kır, pala bıyıklı bir ihtiyar olan Cevdet (Alkalp) dede vardı. Bir akşamüstü konu Çanakkale’ye gelince ağlamaya başladı. Ve
Bir yanımız büyük bir ülkeydi kimsesiz
Bir yanımız yine bize düşmandı
Oysa yalnızdık dünyanın orta yerinde
Yitip giden pembe çocukluğumuz
Yine zamansız büyümüş bir kandı
Sayfa 26
En büyük oyunlarımız
İçinde kaybolduğumuz
Unutturan oyunlardı,
Geçiverdi çocukluğumuz;
Artık bulamayacağız onu.
Çocukluğumuz, asıl oyunu büyüklerin oynadığını anladığımız an bitiyormuş.
Mor. .
O akşam ay Işıl'a sığışmıştı, Işıl çocukluğuna,
Çocukluğumuz mor bir zambağa
Hani her çocuk zaman zaman
Kendini mor bir zambağın içinde düşler ya
Sonra iki çocuk birbirine gülümser, sonra
Zambağın içine bir çiy tanesi düşer .
Bizim çocukluğumuz
Karanlık, paslı…
Sen güneşlerde yaşa
Altın saçlı!
Belki birbirinden biraz uzakta
Ama aynı coşkularla sorumsuz
Geçti çocukluğumuz
Tüm sevdiklerimizin bizi terk ettiğini görüp ansızın çevremizde evrenin yalnızlığını ve ölümcül soğukluğunu hissederiz, çocukluğumuz çürüyüp dökülür, çöker, yıkılır yavaş yavaş.
"Kimi zaman matem havasında, kimi zaman nostaljik içlenmeyle yad ettiğimiz çağ, zannedildiği gibi çocukluğumuz değil, bağrımızda saklı çocuksuluğumuzdur."
Sayfa 124Kitabı okudu
Farkında mısın
yalnız gözlerimiz değişmiyor,
ve kalıyor hatıralaşmadan orda
iyi ve kötü çocukluğumuz.
