...ŞU ÇOCUKLUĞUMUZ
...farklı güllerin tek bir kokuda
birleşmesi gibi
iki ruhun birbirine karıştığı o
çocuksu dünyamızı asla bulamadık
bir daha...
GEORGE ELIOT
Biraz yorgunum, kavgaları birikiyor insanın
Her uzvundan ayrı ayrı taşıyor acısı zamanla
Yaşımdan yorgun, yaşımdan telaşlıyım bugünlerde
Kaç yaşındayım sahi saymadım, bilmiyorum
Belki kırklarımdayım belki otuzlarımda
Belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında
Hiç bilmiyorum
Hayat taviz vermediği hızı ve kavgasıyla akıp gidiyor
Baharın rahiyasından akıp coşan çiçeklerle hatırlıyorum lise yıllarımızı
Kimimize kış, kimimize bahar olup canıyla değen babalarımızı
Bu memlekette insanlar belki de en çok baba sancısıyla inliyor, en çok baba deyince aklımıza gelir çocukluğumuz
Mazinin araladığı perdeden sızıyor eski günler
Onlarla kavgalı onlarla sevdalı olduğumuz
En çok baba yokluğunun hüsranıyla kızıyormuş zaman ayrılığın yarasını
İnsan baba olunca anlıyormuş babasını
Dil ve Bilinç
Dilsel iletişimimiz her zaman bir bağlama sahiptir. Bu bağlam, en başta anne ve çocuk arasındaki duyumsal iletişimdir, bunun yerini daha sonra toplumsal örgü alır.
Yetişkin insanın dil merkezi çoğunlukla beynin sol
yarısında yerleşmiştir. Küçük çocuklarda ise durum farklıdır. Asimetri ancak yaşamın üçüncü ve yedinci yılları
"Kaldı işte,
Çayımız bardakta,
Çocukluğumuz sokaklarda,
Mutluluğumuz kursağımızda,
Sevdiklerimiz uzaklarda. "
"Genç ölüm, erken ölüm, zamansız, sırasız ölüm yakar en çok içimizi ölümler içinde. Genç ölen, öldürülen çocukluğundan vurulmuştur çünkü, çocuk bedeni dağılmıştır, çocuk ruhu parçalanmıştır ve çocukluğundan vurulandan geriye yalnızca ölümü, öldürüldüğü kalmıştır.
Ölüm acemi değil, ölüm çocuk değil, ölüm bir usta ve ölümün işi bizimle, ölüm bizi birbirimize düşürdükçe seviniyor. Ölüm biz birbirimizi öldürdükçe yaşıyor. Ölüm hiç çocuk olmamış, hiç çocukluğunu yaşamamış biri gibi çünkü. O yüzden ölüm herkesin çocukluğunu istiyor, ölüm çocukları istiyor. Ölüme verecek çocuğumuz olmasın artık! Çocuklarımız da, çocukluğumuz da bize kalsın, çok yaşasın!"
-Haydar Ergülen- "Alman Bir Ustadır Ölüm " adlı yazısından
“Siyah sütünü içiyoruz sabahın gece saatlerinde seni
Hep seni içiyoruz sabah öğle demeden akşamları hep seni
İçiyor ha bire içiyoruz
Adamın teki bir evde yılanlarla oynuyor yazıp çiziyor
Bağırıp çağırıyor siz daha derin kazın toprağı
Siz de çalıp söyleyin diye
Belindeki silaha el atıp havada savuruyor gözleri mavi
Daha derine daldırın küreklerinizi sizler de oyuna devam
Bağırıp çağırıyor daha tatlı çalın ölümü diye
Alman bir ustadır ölüm
Bağırıp çağırıyor daha koyu çalın kemanlarınızı
Duman olur savrulursunuz
Buluttan mezarınız olur size dar gelmeyecek...”
-Paul Celan- Alman Bir Ustadır Ölüm
Nostalji
"Eğer bir maniniz yoksa, annemler bugün size gelecek."
Ne de çok duyardık bu sözü! Hepimiz, o dönemlerdeki çocukluğumuz boyunca annelerimiz tarafından haber vermek üzere komşuya mutlaka en az birkaç kez gönderilmişizdir. Haber vermek için gönderildiğimiz o kapının açıldığı ana kadar çektiğimiz heyecan belki de hâlâ hepimizin aklındadır.
Sayfa 10 - Birharf YayıncılıkKitabı okudu
Her şey akıyor...Çocukluğumuz, gençliğimiz, yaşlılığımız dostlarımız, düşmanlarımız. İçinde yaşadığımız dünya, nehirler, dağlar, bulutlar, gezegenler, yıldızlar, bütün alem...Hiçbir şey durmuyor...Durduramadığımız, asla durduramayacağımız bir yolculuk devam edip gidiyor. Herşey ayarlanmış, her varlık program dahilinde akıyor, birşeye, biryere gidiyor...
Nostalji
Leblebi Tozu
Güzeldi leblebi tozu... Manyakçaydı evet, tehlikeliydi evet, ama güzeldi işte! Aslında ya sarı tozlar güzeldi ya da çocukluğumuz onu güzel kılıyordu. Hangisi olduğununa karar vermek çok zor...
Öyle ya da böyle bayıla bayıla yerdik. Kaç defa boğazımıza kaçarak ölme tehlikesi geçirdik kimbilir... Birçok çocuk, leblebi tozu yerken ölümden dönmüştür. Amma çok eğlenceliydi işte, gerisi hikaye!...
Sayfa 44 - Birharf YayıncılıkKitabı okudu
Ve sessiz harfler.
Çocuklar.
Çocukluğumuz.
Onlara müteşekkiriz.
Saklı kitabı kalplerinde taşıdıkları için.
Sayfa 6 - Timaş yayınları
