Hayatı kül olup gidenlere yeşil,
Bu bozuk düzene kör olanlara sarı,
Umudunu kaybetmişlere mavi,
Benliğini yitirmişlere mor
Çocukluğunu toprağa gömmüşlere pembe,
Sevgisiz büyümüşlere turuncu,
İçindeki gücü görmeyenlere beyaz,
Kalbi eskisi gibi atmayanlara kırmızı bir dal uzatıyorum.
Çocukluğunu kaybetmişlere
Sanki çocuk olmamışım ben ... Çocukluğunu yaşamış olanlarla benim aramdaki ayrım nedir? Öyle sanıyorum ki benim çocukluğum olmadı derken, babamı, bir onu düşünüyorum da böyle diyorum. Aslında "Benim babam olmadı, ben baba nedir bilmiyorum" demek yerine, "Çocukluğum olmadı benim” diyorum. Nedir çocuklukta anımsanan hem? Bu dünya değil de nedir? Ama en çok baba olmalı. Çocukluk asıl babayla başlıyor.
