Duygu dünyamızda olup bitenlerin gerçeğe benzemezliği, aslında gerçekliğin en şaşmaz belirtisidir.
Varoluş sancıları herkeste varolmuş
XIX İLKGENÇLİK
İlkgençlik yıllarımda sürekli düşünmekten, hayal etmekten hoşlandığım şeylerin neler olduğunu söylesem, sanırım kimse inanmaz bana. Çünkü bunlar ne yaşıma ne de toplumsal durumuma uygun şeylerdi. Ama kanımca insanın toplumsal konumuyla ahlaki konumu arasındaki birbirini tutmazlık, gerçekliğin en şaşmaz belirtisidir.
Kendi içime
Sayfa 225Kitabı okuyor
"Saygılarımı sunarım, Agafya Mihaylovna!"
Gaşa ona öfkeyle baktı:
"Ne işiniz var sizin burada? Her şey tamam, bir senin saygıların eksikti!"
Bazen de Tanrı aklıma geliyor ve ona küstahça, ne hakla bana böyle bir ceza verdiğini soruyorum. "Sabah dualarımı da, akşam dualarımı da bir kez olsun aksatmadığıma göre, bu cezayı niçin çekiyorum?"
Ama Volodya'nın özellikle kavgalarımızda ortaya çıkan soylu içtenliğini kıskandığım kadar hiçbir şeyi kıskanmazdım.
İki kardeş, iki dost, karı koca, efendi uşak gibi sürekli birlikte yaşayan insanların, özellikle de aralarında tam bir içtenliğin olmadığı anlardaki, belirsiz gülümseyişleri, bakışları, davranışları ardında sezilen gizemli ilişkileri fark etmeyen var mıdır? Gözlerinizin korka korka ve kararsızca buluştuğu bir anda tüm söylenmemiş istekleriniz, düşünceleriniz ve bunların karşınızdakince anlaşılmış olmasından duyduğunuz korku rastgele bir bakışınızda kendini hemen açığa vuruverir!
Yaşam Algısı
Değerli okuyucularım, hayatınızın belli bir döneminde, o güne kadar gördüğünüz bütün eşyalar birdenbire size bilmediğiniz öbür yanlarını çevirmişçesine, onlara ilişkin görüşlerinizde birdenbire köklü bir değişiklikle karşılaştığınız oldu mu hiç? İşte ben bu yolculuğumda, ergenliğimin başlangıcı olarak kabul ettiğim böylesi bir ruhsal değişimi yaşadım.
"İnsan hep aynı kalmaz ki... Bir gün gelir, değişmesi gerekir."
Bu onun alışkanlığıydı: Söyleyecek söz bulamadı mı, her şeyi yazgısal bir zorunluluğun sonucu olarak açıklardı.
İnsana karşısındakinin düşüncelerini anlama imkanı sağlayan ve konuşmada yol göstericilik eden içgüdüsel bir duyguyla kayıtsızlığının beni incittiğini anlayan Katenka başını kaldırıp bana döndü.