Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
Yüzlerce kitap okuduğu halde “irfan” konusunda emekleyen bireyler
Bütün Kitapları Okumam Lazım!
Yüzlerce kitap okuduğu halde “irfan” konusunda emekleyen bireyler değil miyiz çoğumuz? Daha da “okumalıyım”, daha da “bilgili olmalıyım” diye diye kendimizi kandırdığımız yalan mı? Kitaplarımızın büyük çoğunluğu ya yarıda kalmış, ya da kapağı hiç açılmamış bir halde değil mi? Karşımıza çıkan çoğu olayı zaman kaybı
İLAHİ İYİLİK
Sevgi sabırlıdır ve sevgi bağışlayabilir...ama Sevgi asla sevgisiz bir nesneyle uzlaşmaz... Bu nedenle asla günahımızla bağdaşmaz, çünkü günahın değiştirilmesi mümkün değildir. Ama Sevgi sizin şahsınızla bağdaşabilir, çünkü şahsınız değişip yenileşebilir.
THAERNE, Centuries of Meditation, 11,30
Tanrı'nın iyiliği üzerinde düşünmeye
Sayfa 25 - Haberci Basın YayınKitabı okudu
Hepimiz bu dünyanın yolcusu değil miyiz aslında?
Bir Amerikalı Amerika'ya, pek çoğumuz başka yerlerden gelmişken üstelik, daha mı fazla aittir? Başkalarının topraklarında bir ülke kurmanın vahşetini nasıl açıklamalı? Nasıl bir Amerikalı böyle bir mirasın üzerinde aidiyetini sorunsuz sürdürebilir? Fakat öte yandan dünya üzerindeki her ülke, kendini bulunduğu toprakların gerçek sahipleriyle çatışarak var etmemiş mi? İnsanlık tarihi göç ve fetih hikayeleriyle dolu. Hepimiz sürgünüz ancak bazılarımız diğerlerinden daha fazla farkında.
Sayfa 328Kitabı okudu
Başlık da Tam Bizlik.
Adını son zamanlarda sıklıkla duyduğum bu kitabı, benim için çok değerli birinin hediye etmesi üzerine okudum. Hediye kitapların değeri bir başka oluyor, bilirsiniz. Başlarken bir teşekkür etmesem olmaz. 
Ayşenur
Kitabımız oldukça ince, tek seferde okunabilen bir eser. Fakat içeriği o kadar dolu ki, hayatın acı gerçeklerini bir çırpıda
"Bu soruna Yogi Raman'ın favori deyişlerinden 'Doğru nefes almak doğru yaşamaktır' en iyi cevaptır sanırım."
"Nefes almak bu kadar önemli mi?" diye sordum şaşkınlıkla.
"Sivana'daki erken dönemlerimde bilgeler bana sahip olduğum enerji miktarını ikiye ve hatta üçe katlamanın en hızlı yolunun etkill soluma sanatı olduğunu öğrettiler,
"Ama yeni doğmuş bir bebekken bile nasıl nefes alacağımızı bilmez miyiz?"
"Pek değil John. Çoğumuz hayana kalmak için nasıl nefes alacağımızı bilsek de gelişmek için nasıl nefes alacağımızı hiçbir zaman öğrenmeyiz. Çoğumuz çok kısa süreyle nefesimizi içimize çekeriz ve böyle yaptığımızda bedenimizin ideal düzeyde çalışması için yeterli oksijeni alamayız."
"Doğru nefes almak oldukça bilimsel bir şey galiba."
"Evet ve bilgeler ona bu şekilde yaklaşıyordu. Felsefeleri basitti; etkin solunum yoluyla daha fazla oksijeni içine çek, o zaman doğal canlılığınla birlikte enerji kaynaklarını açığa çıkarmış olursun."
"Peki, nereden başlayayım?"
"Aslında oldukça kolay. Günde iki ya da üç kez daha derin ve etkin biçimde soluma hakkında bir veya iki dakika düşün."
"Etkin biçimde nefes aldığımı nereden bileceğim?"
"Göbeğin hafifçe hareket etmeli. Bu. karnından nefes aldığını gösterir ki iyi bir şeydir. Yogi Raman'ın bana öğrettiği bir teknik ellerimi karnımın üzerinde birleştirmekti. Nefesimi içime çektiğimde ellerim hareket ederse, solunum tekniğim doğru demekti."
Bu güzel ruh aslında hayatımızı nasıl yaşadığımıza iyi bir örnekti. Çoğumuz böyle değil miyiz? Esas sorunu unutmak istiyoruz, görmezden geliyor, sorunun etrafından dolanıyoruz. Sorunumuza bakmaktan ödümüz patlıyor, yaramızı açmaya korkuyoruz. Elbette insan zihni muhteşem bir makine, bizi hayatta tutabilmek için stres veya travma yaratan tüm faktörleri hemen geri plana itiveriyor. Yani bilinçaltına. Biz de onların yüzünden uyuyamıyor, uyuşturmak için ilaçlar alıyoruz. Sağlık sorunumuza sebep olan asıl nedeni öğrenmek yerine yan etkileri daha fazla olan ameliyatlar olmaya dahi razı oluyoruz. Bizi gerçekten acıtan o düşünceye bakmaya dahi katlanamıyoruz. Kafamızı başka yere çeviriyoruz, gözümüzü kapatıyoruz. Karanlıkta bırakıyoruz kendimizi. Durumumuzu ve gerçeğimizi görmezlikten geliyoruz. Bu da aslında özümüzle olan bağlantının kopması demek...
