Hayatımın en zor dönemlerinden birinde okuduğum 
Pembe Fili Düşünme kitabı ikinci kez okumak belki de hayatım boyunca kendime en acımasızca eleştiriler yaptığım, başarısızlık korkusunu dibine kadar yaşadığım, farklı farklı endişeler nedeniyle tetiklendiğim bu zamanlara denk geldi. 
Zeynep Selvili Çarmıklı ikinci defa en gerekli zamanda kalbime ve yoluma ışık tuttu.
Gerçekten de insanın kendine şefkat göstermesi, başka bir canlıya göstermesinden daha zor. Oysa ki en çok kendimizden şefkat görmeye ihtiyacımız varken… İşte bu muhteşem kitap bize bunu göstermek için yazılmış. Üzerime yapıştırılan veya yapıştırdığımız etiketlerin aslında bizi tanımlamakta ne kadar yetersiz olduklarını, korkularımızı bize engel değil de yoldaş olarak görmeyi başardığımızda, değiştiremeyeceğimiz olaylar, kişiler veya duygular karşısında mücadele etmek yerine kabul ettiğimizde hayatımızın değişeceğini çok güzel ve anlaşılır örneklerle aktarıyor.
Kitabın içinden bir bölüm ile kitabı herkese tavsiye ediyor ve mutlaka okunması gerekenler tavsiyesi listemde daha üst sıralara ekliyorum.
“Dilerim hayat bize adil davranmadığında, biz kendimizi adil davranırız. Çünkü elimizde olmayan onca şeye rağmen, kendimize nasıl davranacağımız kendi elimizde. Bizim elimizde acıyan yerlerimize nasıl bakacağımız.
Dilerim ki, acımız geçene, dinene kadar, acele etmeden, her şeyin bir zamanı olduğuna güvenerek kendimize destek olur, iyi bakarız bundan böyle… Şefkatle.”
Okuyacağın kitabı başkasının belirlemesine izin verme
bidünyakitapgrubu
Arkadaşlar sık sık aklıma takılan ve bazı arkadaşların çokça sitem ettiği, belli başlı kuralları yerine getirmedikleri için gruptan atıldıkları okuma gruplarını tartışmaya ne dersiniz? Bu gruplara rağbet arttıkça egosu tavan yapan aynsanlara(!) da kötülük yapmıyor muyuz? Çok mu gerekli? O gruplar olmadan kitap dostlukları kurulamıyor mu? Özellikle belli başlı kurallar koyup o kurallar çerçevesinde istedikleri kitabı okumaları empoze eden okuma gruplarının ne kadar doğru olduğunu düşünüyorsunuz? Zaten toplum olarak yeteri kadar kuralla boğuşuyoruz, bir de kitap okurken saçma sapan kurallar koyulmasına gerek var mı? İsteyen istediği kitabı okumalı! Yok efendim şunu yapmazsan gruptan atarız bunu yapmazsan gruptan atarız aktif olarak katılmazsan gruptan atarız gibi saçma sapan kurallar insanlara dayatılıyor ve insanlar da bu kuralların kölesi oluyor. "Hemi de modern köle!" Saçma değil mi? Kardeşim özgürsün sen, istediğin gibi davranır, istediğin kitabı okur, istediğin zaman incelersin, bırak şu saçma sapan kuralları emirleri, okuma gruplarını ve kendin ol!
Uzun zamandır bu tarz bilgi dolu, söylev tarzında bir kitap okumadığım için -
Seneca hariç- düşüncelerimi toparlamakta biraz zorlanıyorum açıkçası. Fakat böyle bir kitap ve böyle değerli bir çeviri bir incelemeyi hak ediyor bence, o yüzden bir not düşmeliyim buraya~
Öncelikle kitabın da adı olan "aptallık duvarı" ifadesini çok beğendim
Hasılıkelam yaşadım ben kaybolduğum yıllar boyunca. Şimdi bana kaybolan yıllarım boyunca ne yaptığımı sorsanız, size yaşadığımdan fazlasını söylemek de boynumun borcu tabii. Yaşamaktan başka, yaşamak için gerekli şeyleri yapmanın da bir nevi haricinde, kitap okudum diyebilirim. Yokluğumda çok kitap okudum. Bir yazar olduğum için daha önce pek kitap okumuşluğum yoktu, nasıl derler, biz yazarlar yazardık. Yani yazarsanız yazarsınız değil mi, yazmak yerine okuyacak değilsiniz. Bu nedenle okumamış olduğum kitapları okumaya başladım. Artık bir şey yayınlamayacağım ve hatta söz vermiş olmasam da yazmayacağıma göre okuyabilirdim, vaktimi bu değerli uğraş ile değerli kılabilirdim. Okudum efendim, epeyce ve bolca okudum. Ve okudukça gördüm ki insan kendisinde gizliymiş. İnsanın sırrı kendisiymiş. İnsanın en değerli hazinesi denizler aşıp kaf dağının ardına bile dolansa,kendi evinin bahçesinde gömülü; insanın cenneti kendi kalbine doğrulttuğu gözlerindeymiş…
Huzur dünyada bir yerde değil, insanda bir halde imiş. Fizan’a gitsem neye yarar, kendime gelmedikten sonra. O zamanlar tabii artık Ulrich vardı. Neyse. Ben de döndüm.
Aliya İzzetbegoviç'in Türklere Yazdığı Mektup
"Merhaba efendim, ben Aliya. Aliya İzzetbegoviç. Bosna-Hersek'in cumhurbaşkanıyım. Sizi Devlet-i Aliyye'nin en güzel şehirlerinden birinden, Bosna Sarayı'ndan, sizin daha sık kullandığınız haliyle Saraybosna'dan selamlıyorum. Bu kısacık sohbetimizde, parçası olduğumuz Avrupa'dan, Avrupa'nın ve Batı'nın
Çık Dışarıya Oynayalım: Doğa Pedagojisine Doğru Bir Öğrenme YolculuğuGaye Amus · Epsilon Yayınevi · 202225 okunma
Uyuma konuşalım diyen biri olmalı" derler ya... Bazen çok öyle bir hayatı arıyoruz. Biz çok uykusuz kaldık, sabahlara kadar konuştuğumuz zamanlar oldu. Bu bizi farklı yapmaz, herkesin olmuştur. Geçmişe baktığında o konuşmaların çok gerekli olmadığını anlıyorsun. Hatta hiç gerekli değil hep boş muhabbet. Keşke o gecelerde kitap okusaydım demiyorum. İnsan o an mutlu olduğu şeyi yapmalı...
"Sadece düşündüğünü söyleyen ve söylediğini de yapan bir adamdı." (Sayfa 158)
" Size daha önce de söylediğim gibi, en önemlisi sabır göstermek. Umudu yitirmeden, düğümlerin tek tek çözülmesi gerek. Gerçi durum umutsuz gibi görünebilir, ama er ya da geç kaçmış ilmeği bulmamız gerekiyor. Zifiri karanlıktayken, gözlerin karanlığa alışana dek oturup beklemekten başka yapabileceğin bir şey yoktur." (Sayfa 331)
"Sanki, böyle yazmakla, dağılan yaşamımın parçalarını birbirine bağlıyordum." (Sayfa 331)
"Lütfen hep yaptığımız gibi olayları gereğinden fazla ciddiye alıp kara kara düşünmeyin. Bizler, yani hem normal olan, hem de normal olmayan insanlar, kusurlu bir dünyada yaşayan kusurlu kişileriz. Banka hesaplarının mekanik doğruluğu ile yaşamıyoruz ya da çizgilerimiz ve açılarımız iletiki ve cetvelle ölçülür cinsten değil. Haklı değil miyim?" (Sayfa 344)
"Olaylar doğal akışına bırakıldığında, zaten gitmeleri gereken yere giderler. ne kadar çabalarsanız çabalayın, insanlar kırılmaları gereken zaman geldiğinde kırılacaklar. Hayat böyle. Belki size kürsüden vaaz veriyor gibi görünebilirim, ama sizin de böyle yaşamayı öğrenmenizin zamanı gelmiş demektir. Yaşamı istediğiniz biçime sokmak için çok çaba sarf ediyorsunuz. Eğer bir akıl hastenesine düşmek istemiyorsanız, yüreğinizi biraz daha açmanız ve kendinizi olayların akışına bırakmanız gerekli." (Sayfa 345)
Doğan KitapKitabı okudu
