'EY YAKUP ! Sen neden ağlarsın ?' dedi.İniltisinden utanıp kalktı ayağa o an..."Ben aynamı kaybettim ey Cebrail.Bana Allah'ı gösteren aynayı kaybettim.Ben Yusuf'u kaybettim.O yüzden ağlıyorum,On dört gündür.Ben ona bakınca Allah'ı görürdüm,o Allah'ı gösteren bir aynaydı.Onu çöller yuttu gibi,vadilerde saklıyor izini.Kurtlar mı yedi bilmiyorum.O yüzden ağlıyorum ey Cebrail."dedi.
.
Cebrail uyandırmak için kızdı ona,'Ey YAKUP ! Sen bilmez misin ki ; Allah'ın aynaya ihtiyacı yoktur.Onu görmek için ayna gerekmiyor.Sen kalbine bir başka kişi mi aldın yoksa ?Dikkat et ey Yakup ! BİR KALBE İKİ AŞK SIĞMAZ.SEN KAYNAKTAN UMUT KESENLERDEN Mİ OLDUN ? dedi.
Unutulmamak çok güzel ve umut verici bir şey... Bilirsin insanları diri diri öldüren şey umutsuzluktur. Geleceğini ve sevdiklerini yaşarken kaybetmektir yok olmak ya da yokmuş sayılmak.
Sende,kadınların ağlamadığı bir ülke görüyorum..
Yoksa sen?
çocukların açlıktan ölmediği,/
Bir dünya mı biliyorsun?
Beni de götürsene oraya..'
Çok Güzel Tükendik, HiraiZerdüş
Gün oldu, gece oldu anbean geçti zaman. Habersizce ve incitmeden aşık olmuş buldum kendimi. Kısa ve dar bir sürede bu nasıl bir aceleydi bilmiyorum; ama onu habersiz olsa da hissime misafir etmek çok güzeldi...