Sevgilerde yalanmış çok iyi öğretin ya bana ney se
“» Bu dünyada herşeyin yalan olduğunu bile bile seni sevdimya oda benim cahilliğim olsun «"
Hemhal
Bilişsel çarpıtma tanımları
1. YA HEP YA HİÇ DÜŞÜNCESİ: Her şeyi siyah ya da beyaz görürsünüz. Eğer performansınız mükemmelin altındaysa, kendinizi tamamen başarısız bulursunuz.
2. AŞIRI GENELLEME: Tek bir olumsuzluğu hiç bitmeyecek bir başarızlık demekmiş gibi görürsünüz.
3. ZİHİNSEL FİLTRE: Tek bir olumsuz ayrıntıyı bulur onunla uğraşıp durursunuz; gerçeğe bakışınız, bir
Sayfa 64
Biz kendimizi bilmiyoruz, biz bilenler, biz kendimiz, kendimizi bilmiyoruz: İyi nedeni var bunun. Hiç aramadık kendimizi- nasıl olacak da bulacağız kendimizi günün birinde? Haklıydılar “ hazineniz neredeyse, yüreğiniz de oradadır” demekle; bizim hazinemiz bilgimizin arı kovanlarının durduğu yerdedir. Oraya doğru yol alıyoruz hep, doğuştan kanatlı hayvanlar ve tinin balözü toplayan arıları olarak; yürekten önemsediğimiz tek bir şey var aslında -“yuvaya bir şey getirmek.” Yaşamın diğer yanına, “yaşantı” denen yanına gelince- onun için hangimizin, en azından yetecek kadar ciddiyeti var? Ya da yeterli mi zamanı? Korkarım hiç tam anlamıyla “veremedik kendimizi” böyle şeylere: yüreğimiz orada değil, hatta kulağımız bile değil! Daha çok, kendi içine gömülmüş ve ilahi dalgınlıkta birinin, tüm gücüyle öğlenin on ikisini vuran çanın kulaklarında çınlayan sesiyle bir anda ayılıp, “Bu çalan neydi?” diye sorması gibi, bazen biz de sonradan kulaklarımızı ovuşturup, hepten şaşkın, hepten mahcup soruyoruz, “Neydi yaşadığımız?” dahası “Kimiz biz aslında?” diye; ve dediğim gibi sonradan sayıyoruz yaşantımızın, yaşamımızın, varoluşumuzun çınlayan on iki çan sesini -ah! yanlış da sayıyoruz üstelik… Zorunlu olarak yabancı kalıyoruz kendimize, anlamıyoruz kendimizi, yanılmak zorundayız kendimiz hakkında, “Kişi kendine en uzak olandır.” sözü geçerli bizler için sonsuza dek -kendimizi bilmeye gelince, “bilenler” değiliz biz…
Gizli bahçenizde
Açan çiçekler vardı,
Gecelerde ve yalnız.
Vermeye az buldunuz
Yahut vakit olmadı.
İyi ki doğdun Behçet Necatigil
Behçet Necatigil'in yeri bende çok ayrı. Ortaokul yıllarımda hoşlandığım bir çocuk vardı, akrostiş yazmıştım. Annem anlamasın diye "Yazan: Behçet Necatigil" diye de not düşmüştüm. Ahh çocukluk, ne güzeldin ya :)
Yani neşeyle iyi şeyler yapmak.
Bu dünyada pek çok çirkinliklerle karşılaşmışsa da, kendini hastalık derecesinde üzüntüye kaptırmamalı, tasarladıklarını, iyi ya da kötü şartlar altında sürdürmeliydi.
Sayfa 110Kitabı okuyor
Küfürlük adamlıksa, biz adamlığın neresindeyiz?
Bugün mezun olduğum okulun bahçesindeydim. Güzelim okul, yıllardır ne çabalarla ayakta duran ve disiplini zor sağlayan bir okulda şuan küfürler hava uçuşuyor, taramalı tüfek gibi. Hem de ne küfürler! Muhtemelen yeni türetilmiş, patenti bile verilmemiş! Erkek erkeğe, ya da kız kıza da değil. Erkek kıza, kız erkeğe. Ne muhteşem bir okul idaresi(!) Şimdi ne alaka diyeceksiniz. Kıyaslama yapmayı hiç sevmem ama cidden kıyaslama yapılacak bir durum. Benim zamanımda ki idare çok disiplinliydi. Kızlar ve erkeklerin ne yapacağı belli olmadığı için (ki çok şeye şahit oldum, bu az bile) aynı oyunda hocaların izni dışında oynayamazlardı. Mesafelere, konuşmalara, temaslara, çok dikkat edilirdi. Okulun dışında bile müdürün gözü vardı ki öğrenciler bu korkudan ötürü kötü bir şey yapamıyorlardı 😀 Tabi ailenin ve çevrenin etkisi de çok önemli, o kısma değinmeyeceğim. Ben burada idareye değinmek istedim çünkü, arada ki fark olaayy.. Zaten idarecimizle de asla bey hanım diye konuşamayız. Hocamız çoğu zaman "Kankacım" der. Çünkü bu önemli. Askerlik arkadaşıyız.
Ne imam hatipe yakışır tavırlar var ne de saygı var. Bir de imam hatip yani, okulu kapattırmaya çalışan bunca düşman varken. Ne oluyor yani küfredince adam mı olunuyor, insan yerine mi konuluyorsun? Eğer öyleyse adamlığın çok gerisinde kalmışım, ama ben yine halimden memnunum.
Velhasıl çok yazık.. daha fena okulların olduğunu düşünüyorum. Aileler hiç mi iyi örnek olmaz, öğretmenler hiç mi duymaz? Bu çocukları kim uyaracak? Yahu okulda hiç mi ispiyoncu yok yaa 😀
Antihümanizm= otoriter kilise ve devlet iktidarları
Rönesans sırasında 'Antihümanizm' diyebileceğimiz bir eğilim de gelişti. Yani otoriter kilise ve devlet iktidarını kastediyorum. Aynı dönemde cadılar kovalanıyor, insanlar yakılıyordu; büyücülüğe ve boş şeylere inananlar çok artmıştı; kanlı din savaşları çıktı -tabii Amerika'nın çok kan dökerek fethedildiğini de unutmamak gerek. Hümanizmin hep böyle karanlık bir arka planı oldu. Hiçbir devir sadece iyi ya da sadece kötü değildir. İki belirgin hat halinde bütün insanlık tarihi boyunca uzanır iyi ile kötü. Çoğu zaman da iç içe geçerler...
Sayfa 229 - Pan
İnsan kendini en iyi neyde görür? Aynada mı?
Ama aynada gördüğü kendi midir insanın? Mesela ben, gözlerim ela olmasa, yüzüm değirmi olmasa, saçlarım kestane rengi olmasa ne kaybederim benliğimden? Kendini aynada gördüğünü sananla, “beni bende araman bende değilem” diyenden hangisi daha çok farkındadır kendi beninin. İşi karmaşıklaştırmadan ve aramanın kendisini bulmaktan daha çetrefilli hale getirmeden yeniden soralım yola çıkış sorumuzu: İnsana kendini en iyi ne gösterir?
Çocuğunuz;
– Varsın, bir çivi bile çakamasın ama dersleri iyi olsun.
– Varsın omuzlarda cenaze taşıyanlara bön bön baksın ama matematiği düzgün olsun.
– Varsın evin çalan telefonuna cevap veremesin ama notları yüksek olsun.
– Varsın eve gelen misafirlerinizle üç kelime konuşamasın ama fen lisesine gitmiş olsun.
– Varsın ağlayan bir çocuk görünce
Ya da ne kadar çok biliyorsan belli etmeyeceksin özellikle iş ortamında;
"Sana bir şey söyleyeyim mi, ne kadar az bilirsen o kadar iyi."
Sayfa 508 - Sel yayıncılık
