Yağmur
Yağmur inceden inceden iniyor. Tam bir bardak kahve bir parça kitap ve bir ateş önünde yağan yağmurun sesiyle ve huzur bulduklarımızla olmak zamanı.
Hani küçükken aklımıza gelen sorular varya. Güneş akşamları soğuyor mu? Dünya yuvarlaksa neden düz duruyoruz üzerinde vs. gibi sorular. İşte birisi daha aklıma geliyor tam şu anda... Yağmur bulutun göz yaşı mıdır?
Belki evet. Belki insanlığa ağlıyor o üzerimizden geçen bizi izleyen her şeye şahit olan o beyaz bulutlar ve bir anda kararıp ağlamaya başlıyor.
Bulutlar dolaşıyor tepemizde özgürce. Hep hayal etmişizdir küçükken kendimizi bir bulut üstünde yürürken. Küçüktük. Ama iyiyidik o zamanlar. Yağmurda ıslanan ıslandığı için de her tarafı çamur olup anneleri tarafından eve alınmayan çocuklardık. Ne mi oldu sonra? Büyüdük.! Şehirler kurduk o üstümüzü kirleten topraklar beton oldu yağmur sel oldu rahmet dediğimiz çile oldu. Peki sonra ne oldu? Sonra bulutun oluşumunu öğrendik. Dünyanın dönme hızını, güneşin kütlesini vs. Yağmurun rahmet olarak yağdığını biliyorduk bize hayır dediler yağmur ısınan havanın soğumasıyla falan filan diye devam ettiler.
Hayır hayır. Ben öyle istemiyorum. Ben yağmur rahmet olarak yağsın, güneş içimizi ısıtsın istiyorum.
Ben yağmur kokusunu seviyorum, yağmurdan sonraki toprak kokusunu almak istiyorum.
Ben yağmurda seninle yürümek istiyorum. Yağmur sesini fon yapıp kitap okumak istiyorum. Yağmur damlalarının görüntüsü eşliğinde çayımı yudumlamak istiyorum. Çok mu şey istiyorum?
...
- Genç Yazar
