Evet, insanın en birinci üstadı ve tesirli muallimi,onun validesidir.
Okuduğum kitapta şöyle bir şey yazıyor:
Araştırmalar gösteriyor ki bir çocuğun temel öğrenme kabiliyetinin oturması altı yaşından önce tamamlanır.
Bir insanın tüm potansiyelini geliştirmesi için hayatının ilk üç yılında eğitim son derece önemlidir.
Aklıma Osmanlı devletinde yapılan 4 yaş 4 ay 4 gün âmin alayları geldi.Çocuklar Kuran-ı Kerimle bu yaşlarda tanıştırılıp bunu da şenlik edasıyla dini bir merasimle kutlarlarmış.Ayrıca şehzadeler de bu yaşta başlarlarmış eğitime.Küçükken öğrenilen şeyin taşa işlenen yazı gibi sağlam kalacağını göstermiş ecdad.Her mahallede camilerin yanında bir de sıbyan mektebi olurmuş.Medresenin ilk basamağı diyebiliriz.
şimdilerde çocuklar kreşe bırakılıyor.Elbette kreşte de bir takım eğitimler veriliyor.Ama çocuk çalışan ebeveynlerin mecburiyetinden bırakılıyor.Ayrıca öğrenme kabiliyetinin yüksek olduğu zaman diliminde çocuk oyunlarla oyalanıyor.Oysa çocuklar öğrenme ağırlıklı bir eğitime tabi tutulmalı.Hafızaları çok keskindir küçük çocukların.Zihinleri tertemizdir.
Artık ilk mektep belki de anne değildir..
Oysa anne tüm mesleklerin ortak paydasıdır.Diplomasız birçok işi aynı anda ehil yapan onlar değil mi?
Anne aşçıdır,anne öğretmendir,anne psikolojik danışmandır,anne terzidir,anne bahçıvandır,anne kimyagerdir...Çok mu abarttım ?!
BU BİR ÖZELEŞTİRİ YAZISIDIR
"suçlu ben'im” demeyen kimse başka suçlu aramamalı..
50-60 yaş ve üstü "ben yaşayamadım, evladım yaşasın", 35-50 yaş arası "o eskidendi, zamane gençlerine söz geöiremiyoruz", 15-35 yaş arası "bana karışamazsın, ben birey bireyim kendi kararlarımı ben veririm" dedikçe ve bu diyaloglara tepki göstermedikçe bu günahların suçlusu biz olacağız.
Hiç sorduk mu kendimize toplum bu kadar bozulurken BEN ne yaptım? Neden "ses çıkarmadım". Bu ülkenin çocuğu BENim de evladım değil miydi?
. . .
Televizyonda önümüze her konulanı keyifle izlerken;
Ailemiz, değerlerimiz, mukaddesatımız açıkça tahfif, tahkir ve tahrif edilirken;
Bu ülkenin, bu milletin temel dinamiği olan milli ve manevi değerlerimize saldırılırken...
Ne yaptım da, şimdi başkasını suçlayayım?
Çok mu abarttım?
Bimer, Cimer, protesto hakkı, organize bir şuur ya da başka hangi imkanımız varsa hangisine müracaat ediyorum, müracaat edene destek veriyormuyum?
Bugün bu vak'a BENi dehşete düşürdüğü halde yarın unutacağım, kendi hayatıma bakacağım. Yine mukaddesatıma saldıracaklar susacağım, yine TV.lerde, gazetelerde ahlaksız yayınlar yapılırken yine susacağım.
Yine...
Yine...
Yine...
Bozulan toplum değil, bozulan nesil değil, bozulan insandır..
Önce kendimi ıslah etmeliyim.
İtiraf ediyorum.
SUÇLU BEN'İM !
Ahkar
Ahkar'ların Ahkarı
' Bu insanlar ölüyor ' hemde en acı şekilde , oysa ortada ne bir ateş var nede bir bıçak . Tek bir damla kan toprağa kavuşmadan ölüyor insanlar , yüzlerinde acıya dair tek bir iz yok , hepsi gülüyorlar....
Postunuzla övündüğünüz o bedenlerden başka sunacak birşeyiniz olmadığının farkında bile değilsiniz. Aynada ki simanıza bakıp of ne kadar yakışıklıyım/güzelim dediğiniz bedenin bir gramı bile sizin eseriniz değilken bununla övünmek bununla yetindiğinizi görmek beni sizden uzaklaştırıyor. Sadece gözünüzün gördüğü , aklınızın algıladığı kadar hayaliniz var.
Beni sakın kendinizle kıyaslamayın , çünkü hayat amaçlarınız ve hedefleriniz benim sahip olup ardına bile bile bakmadan bıraktığım küçük kırıntılardan ibaret . Bunu söylerken çok mu abarttım yada fazla mı egoistim ? Tabiki hayır . İnandığınız büyük kitapda " kula kulluk yapmayın yazıyor " o güzel postunuzla övünen sizler , tek gayeniz farklı bir bedene ihtişamlı gözükmekten başka bir halta yaramadığını anladığından bu bu yana hiçbir sözüm sizin ahkarlıgınızdan daha fazla değildir. Ve ben siz olabilirim ama siz hiç bir zaman ben olamayacaksınız......
idare edip kendi başına üstesinden gelebileceğini düşünürsün. belki de çok mu abarttım dersin. üstünü örtüp polyanna olursun. aferin devam et böyle. un ufak olunca anlarsın sessizliğin hiçbir şeyi çözmediğini. bazı şeyleri abartmanın sonradan başına gelecek abartı şeyleri engelleyebileceğini... belki öğrenirsin.
İSMAİL - Son dakikalarım. Hayat ve ölüm arasında kaldım. Bu defa son. Gidiyorum, terk ediyorum bu dünyayı. Kimse döndüremez geriye beni. Gidiyorum. Yeni bir keşif yapacağım. Sanırım orada huzuru bulacağım. Bana yardım eder misiniz? Yine mi yalnız kaldım yoksa? Artık önemi yok, gidiyorum. Yalnızlığım da sizinle kalsın. O da sizin olsun. Ama ruhum benimle. İşte onu alamazsınız elimden. Buna izin vermem. Ama yalnızlığım sizin olsun. Yalnızlığınıza dost olur belki. Ne dersiniz? Dakikalarım bitmek üzere. Dakikaları çok görmeyin bana. Saatlerimi size bıraktım. Hala ne istiyorsunuz benden? Daha neler alabilirsiniz ki benden? Sevgimi aldınız. İçimdeki insanlığımı aldınız. Ne almak istiyorsunuz ki başka? Hayatımı almışsınız. Ruhumu çok görmeyin bari. Sanırım zaman doldu, gidiyorum. Bir saniye… Görüşürüz demiş miydim? Dünyaya iyi bakın, etrafınıza iyi bakın, insanlara iyi bakın. Bakın ama, at gözlüklerinizle değil. Bir kamera merceği gibi bakmayın dünyaya. Gözlerinizi açarak değil. Ruhunuzu açarak bakın etrafınıza. Bakın da görün nerde yaşıyorsunuz? Bakında görün kimlerle birlikte nefes alıyorsunuz. Bakın da görün… Tamam… Sustum… Söylemeyeceğim. Kimle konuştuğumu merak mı ediyorsunuz? Tamam… Söylemeyeceğim… Kızdı, sadece vedalaş dedi. Ben abarttım biraz. Onu kızdırmak istemem. Vakit doldu mu? Çoktan mı? Peki… Şimdi gidiyorum. Artık dakikalarım da sizin olabilir. Hatta bir saniye, saniyelerimi de alabilirsiniz. Kendinize iyi bakın. Görüşürüz.
( Sessizliğim Benden Değil - Oyunundan... ea )
İkiye böldük koca maziyi,
Anısı ona düştü acısı bana.
Çok mu abarttım bilmem ama,
Mutluluk sığıyormuş bir fotoğrafa..