Hepimiz için.
Gün, henüz hızını almaya başladı. Bir çoğumuz için başlamamış bile olabilir. Zaman bir tavşan bir tazı oynarken her köşeden bir kafa her kafadan bir ses her seste bir diken.. Hepsi birlikte kendinden ödün vermeden üstüne çullanır ve seni minderin dışına çıkarmaya çalışırlar. Hamlelerinin sana denk gelmemesi, canını yakmaması güçtür sıkı
Biz bu kadar sağlam duramıyorsak, kişiliğimizle ya da elde ol tiğimiz başarılarla ilgili birkaç ağır söz işitince göz yaşların,ı boğuluyorsak, bunun nedeni, haklı olduğumuza inanmak için ille de başkalarının onayına gereksinim duymamız olabilir. Başkaları tarafından onaylanmamayı bu kadar ciddiye almamızın temelinde ise, yalnızca terfi etmek ya da ayakta kalmayı başarmak gibi pragmatik nedenler değil, çok daha önemli bir neden yatar: Alaya alınmak yoldan çıktığımızı gösteren ve asla göz ardı edemeyeceğimiz bir işaret gibi gelir bize.
Sayfa 38Kitabı okudu
Bomba gibi her an patlamaya hazır
Antika mecazen tuhaf, acayip, norma karşı, geleneğe uymayan gibi manalara gelir Titanik ise bildiğimiz 1912 batan Titanik'in hem gerçek anlamıyla hem de sonunda batacak bir geminin yani hayatın sembolik bir ifadesidir. Ne kadar ihtişamlı olursan ol sonunda batacaksın.
“Hayat bir gemidir. Alabora olacağı kesin bir gemi.” - 
Friedrich Nietzsche
İdeal bir dünyada, evlilik yeminleri baştan sona yeniden yazılacak. Nikah masasındaki çift şunları söylecek: " Birkaç yıl sonra, bugün burada yaptığımız şey hayatımızın en kötü kararı gibi görünmeye başlarsa, paniklememeyi kabul ediyoruz. Bununla beraber, gözümüz dışarda olmayacak, söz veriyoruz. Zira dışarda bundan daha iyi seçenekler olamayacağını kabul ediyoruz. Hiçbirimiz iflah olmayız. Kaçık bir türüz biz."
Cemaat son cümleyi büyük bir ciddiyetle tekrarladıktan sonra, çiftimiz şöyle devam edecek: " Birbirimize sadık kalmaya çalışacağız. Bununla beraber, başkalarıyla yatmamıza izin verilmemesinin bir varoluş trajedisi olduğundan eminiz. Kıskançlıklarımızın bu tuhaf ama sağlam ve müzakereye kesinlikle kapalı kısıtlamayı çok gerekli hale getirdiği için kusurumuza bakmayın. Cinsel açıdan tam bir Don Juan hayatı sürüp pişmanlıklarımızı farklı farklı insanlara yüklemek yerine, bütün pişmanlıklarımızı sadece birbirimize yükleyeceğimize söz veriyoruz. Farklı mutsuzluk seçeneklerini inceledik ve sonunda birbirimizi birbirimizle bağlamayı seçtik."
Aldatılan eş, partnerinin sadece kendisiyle hoşnut olmasını istediğini söyleyip, büyük bir kızgınlıkla halinden rahatça şikayet edemeyecek. Bundan daha dokunaklı ve daha yerinde bir şey yaparak şöyle haykıracak: " Nice zorluklarla kazanılmış evliliğimizin temsil ettiği özel taviz ve mutsuzluk çeşidine sadık kalacağına güvenmiştim."
Vefa..
Vefanın, bağlılığın birinci derecesi, insanın öncelikle kendisine bağlı olana içten bağlı olmasıdır. Bu, hem aşık hem de maşuğun üzerine düşen vazgeçilmez bir sorumluluk ve mutlak bir görevdir. Bundan ancak soyu kötü, ahlakı bozuk, hayırdan yoksun olanlar uzaktır..
Vefanın ikinci derecesi size hainlik edene vefakar olmaktır. Bu, sevgili için
İnsanın hayatta biriktirdiği en önemli şeyin sağlam dostlar olduğunu, bir insanın hayatına en çok anlam katan şeyin sevildiğini bilmek olduğunu en çok burada anladım.
Ben duygulandım. Muhteşem bir bölüm...
Eskiden, eskiden Mahmut, yalnız Yeni Cami önünde altı yüz kuşu birkaç saat içinde havaya gökyüzüne salıvermiş, Eminönü alanını, İstanbul şehrini sevinçle, sevgiyle mutlulukla, dostlukla, bir acımanın güzelliğiyle doldurmuştu. Kuş salıvermenin, bir can kurtarmanın mutluluğuyla... Mahmut, bir kuş salıverip de, avucu boş kalan, uzun bir süre bıraktığı kuşun, yitip gidinceye kadar ardından bakan insanın yüzündeki çocukça sevgiyi, mutluluğu, güzelliği unutamıyor. Bazı çok yaşlı, beli bükülmüşler kuşlar avuçlarından uçup gidince sevinerek çocuklar gibi zıplayıp el çırparlardı, kuşun ardından da ağız dolusu bir sevinç kahkahası fırlatırlardı. Şimdi, şu İstanbul'da herhangi bir güzellik, iyilik, sevinç verecek bir olay üstüne böylesine ağız dolusu bir sevinçle gülecek bir kişi var mı?
«Dur Mahmut, sen de onlar gibi oluyorsun.» Var, var, tabii var, olmaz olur mu? İnsanlıktır bu... Kat kattır, en sağlam, en güzel mücevheri en alttadır, soydukça insanlığı, kabuğundan soydukça, bir kat, iki, üç, dört, beş kat, gittikçe aydınlanır insanlık, güzelleşir. Çirkin olan insanlığın en üst kabuğudur. Adam olan hem kendi kabuğunu, hem insanlığın kabuğunu durmadan soymağa çalışır. Soydukça ortalık aydınlanır, soydukça... «Dur, Mahmut dur.»
«Durmam,» diye bağırdı, «insanlara söz ettirmem. Olmaz. Bir yerlerde bir şeyler kalmıştır. Durmam, vardır. Parlıyordur. Biz onu bulamıyorsak gücümüz yoktur. O parlak ışığı göremiyorsak, gözümüz içimizin karanlığındadır.»
Umutların öldüğüne iyice inandığın bir anda insanlık, binbir yönden açan bir ışık-umut çiçeğiyle birden aydınlanıverir...
Sayfa 63 - Toros YayınlarıKitabı okudu
Düşünmek zordu...
"Düşünmek zordu, düşünmek büyük bir enerji istiyordu. Hele yaratıcı, araştırıcı düşünce için çok yorulmak gerekiyordu; belki sağlam kafa sağlam vücutta bulunuyordu, ama galiba sağlam vücutlar yorulmak istemiyordu, ya da bu cümlede bir eksiklik vardı; belki de bu söz, daha uzun bir cümlenin parçasıydı."
Sayfa 88 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
