''Çirkin bir sözcük olan önyargı ile tertemiz bir sözcük olan inancın ortak bir noktası var: her ikisi de mantığın bittiği yerde baslar.'' (sayfa 233)Harper Lee’nin kalemine ne desem az. ‘Bülbül’ü Öldürmek’ kitabı en sevdiğim beş kitap arasında yer aldığından, Harper Lee’nin yazarlığını, Scout’u, Atticus’u kitaptaki gibi hatırlamak istediğimden, bu kitabı korkarak okudum. Ayrıca kitabın önsözünde bu kitabın Bülbül’ü Öldürmek kitabından önce yazıldığını ancak editörün yönlendirmesiyle olayların bir çocuğun gözünden anlatıldığı başka bir hikayeye dönüştürüldüğünü okuyunca oldukça meraklandım. Öncelikli olarak gelmiş geçmiş en sevdiğim kitap karakterlerinden biri olan Atticus, kitabın sonuna kadar, beni hayal kırıklığına uğrattı. Kitabın sonunda ise kendisine olan bütün kızgınlığım geçti. Ayrıca ilk kitaptaki mükemmel baba, mükemmel insan figüründense yanlış düşünebilen, hatta biraz ırkçı olabilen bir Atticus görmek, kendisini ütopik bir roman kahramanı olma durumundan çıkarmış, son derece gerçek yapmıştı. Scout’un güçlü bir kadın figürüne dönüşmesi de beni en az Atticus gururlandırdı. Kitabı okurken Finch ailesini ne kadar özlediğimin farkına vardım. Jem’i daha çok okumak isterdim ancak yazar onun için farklı bir kader çizmişti. Ayrıca dönemin Amerika’sını oldukça iyi yansıttığını düşünüyorum. Keşke Harper Lee ikinci bir kitap için bu kadar beklemeseydi ve hala aramızda olsaydı da güzelim kitaplarını okumaya devam edebilseydik.
