Şermin Yaşar'ın kalemini bilenler bilir, içimizden biri karşımızda konuşuyor gibidir.Bu kitap yine bu üslupla yazılmış, okurken bu olaylar sanki karşı komşumuzun evinde yaşanmış gibi hissettim. O kadar içten, o kadar yakın... Bir roman olarak yazılmış olmasına karşın bende yine öykü kitabı hissi uyandırdı. Bunun nedeni belki de dediğim gibi üslubuydu. Çok merak ettiğim ve almak için sabırsızlandığım bu eser aile bağları dışarıdan sağlam gibi görünen ama aslında içten çok kopuk olan 3 erkek kardeşin hayatından yola çıkarak kaleme alınmış. Eşleri, aile yapıları muazzam tanıdık... Kitabın sonu ters köşeydi, baştan bu 3 çocuğun annelerine aşırı kızsam da sonrasında çok hak verdim. Yaşanılan şeyler kolay hazmedilecek türden değildi, sonu ters köşe olan bir kitaptı. Ve sanırım ben karakterlerden en çok Nurten'e üzüldüm. Şunu bir kez daha farkettim ki; eş seçimlerimizde ya da hayatımıza aldığ ımız sevgililerimizde tamamen yarası yaramıza denk olan, hayatta hemen hemen aynı yollarda yürümüş, yaklaşık olarak aynı acıları çekmiş birilerini seçiyoruz. Yarası tanıdık olan daha güven veriyor. Farkına varabilirsekte birbirimizi onarıp hayatı daha güzel yaşıyor, acılarımızı iyileştiriyoruz. Farkına varamazsak da daha çok kanatıp acıtıyor, birbirimizden kopuyoruz.
Her daim güzele niyet edip, onarabilmek ve çiçekli yollarda yürüyebilmemiz dileğiyle...
Okumanızı tavsiye ediyorum...
Şermin Yaşar
MÜTHİŞ BİR TREN
Kıraathanenin camları önüne oturmuşlardı. İki arkadaştılar. Nargilelerinin marpuçlarını emerek susuyorlardı. Zayıf olan, lülenin ateşini nargilenin kehribar ağızlığıyla düzeltti. Bir-iki nefes daha çekti. Marpucu sardı. Nargileyi önünden itti. Bu, yüzü karanlık, karışık bir adamdı. Kalın kaşları vardı. Bu kaşların altında
HAVUZ BAŞI
Beyazıt Havuzu'nun kenarındaki kanepelerden birine oturmuş sizi bekliyorum. Yaşını almış bir adamın yirmi yaşındaki çocuk kederlerini, sevinçlerini yaşaması ne demektir, diye düşünüyorum: Belki, bir geç olma hadisesi. Belki de bir çeşit hazları, kederleri, çocuklukları uzatma temayülü. Ama bu uzayan yaz, kışın gelmeyeceğine alamet
Mutlu olma arayışı, yeni bir şey değil. Belki de binlerce yıldır insanların peşinden koştuğu bir gizem. Bundan dolayı günümüzde de bu yolda olan insanlar için birçok öneri, birçok yol var. Her yerde karşına çıkan reklamlar, satın aldıkça mutlu olacağını, dolaylı yoldan iddia ediyor. Aldığın kıyafetler seni ilgi çekici, bindiğin araba, taktığın saat saygıdeğer, geridönüşüm malzemelerinden yapılmış defterin seni çevreye duyarlı birisi yapıyor. Bir şeyler alarak, seni, kafandaki mutlu insan şablonuna ulaştıracak ekipmanları tamamlamaya çalışıyorsun. Satın aldıkça bir süre mutlu oluyorsun. Kafandaki mutlu insan şablonunu bir süreliğine yaşıyorsun. Evde akşam vakti otururken, sonunda herkesin bulduğu o mutluluk sırrını keşfettiğini düşünüyorsun. Dudaklarında müstehzi bir gülümseme, iç rahatlığıyla yatağına gidiyorsun, uykuya dalıyorsun. Ertesi sabah uyandığında, içinde çok tanıdık ama tatsız bir his var; yine olmadı diyorsun. Hemen satın aldığın şeye yöneliyorsun ama satın aldığın şeyin sadece bir eşya olduğunu fark ediyorsun.
Sayfa 26Kitabı okudu
hoşlandığım anlamlar arasında kalmayı çok isterdim
"...
Bense kendimi savunuyorum hâlâ. Kalbimin dışarı sarktığını ve cellatlarım benden şimdi el çekseler bile, artık yaşayamayacağımı bildiğim halde kendimi savunuyorum. Geçti, yok bir şey, diyorum kendime; ama benim içimde de, beni her şeyden uzaklaştırıp ayırmaya başlayan bir şeyler geçtiği için, o adamı anlayabildim. Can çekişen bir adam için, artık kimseyi tanımıyordu, dediklerinde ne kadar da ürperirdim. O zaman yastıklardan kalkan kimsesiz bir yüz tasarlıyordum; tanıdık bir şey arıyordu, eskiden gördüğü bir şeyi arıyordu, ama yoktu ortalarda bir şey. Korkum bu kadar büyük olmasa, her şeyi başka türlü görmek ve yine de yaşamak mümkündür, diye kendimi avuturdum. Ama korkuyorum, bu değişimden müthiş korkuyorum. Bana iyi görünen bu dünyaya henüz hiç de alışamamıştım ki. Ne yapayım başka bir dünyada?...
..."
Can Yayınları
Hayat çok tuhaftır efendim . Ne yapmak istediğinizi çok iyi bildiğiniz anda bir şeyler oluverir. Hayat yardımınıza koşar ; bir arkadaş , bir tanıdık , bir öğretmen, yaşlı bir teyze , birileri size yardım eder .
Seni neden bu kadar seviyorum bilmiyorum ama aynı zamanda yaşasaydık kesin seninle evlenirdim.
Orhan Veli’yi ne zaman okusam hayranlığım katlanıyor. En sevdiğim bütün şiirlerini(abartmıyorum) bildiğim bir şair. Kendisini Garip akımının öncülerinden olarak tanıdık iyi ki de tanıdık. Yaşamı hakkında çok şey bilmiyorum zaten çok da uzun yaşamadı ruhu şad olsun.
Şiirlerinde kadın, deniz, gitmek, yoksulluk gibi kavramları sık sık görüyorum ve Orhan Veli’nin üslubu, kendini anlatışındaki samimiyeti çok seviyorum.
Şair için de inceleme yazısı yazılır mı bilemiyorum ama bildiğim bir şey var ki burada ne kadar Orhan Veli’yi güzellesem de hepimizin şiirlerinden alacağı anlayacağı farklı şeyler olacak. Orhan Veli’nin şiirlerinden aldığım lezzeti, keyfi keşke alabilmenizi sağlayabilseydim.
Orhan Veli’nin de dediği gibi şairliğiyle yetinip avunuyorum. Keşke daha uzun yaşasaydın keşke daha çok yazsaydın imkansız aşkım.
Orhan Veli Kanık
"Öyle şeyler de var ki zihnimde, bunları sahiden yaşadım mı yoksa benim kurguladığım şeyler mi ayırt edemiyorum. Çok tanıdık, bir o kadar da bulanık olaylar..."
Bugünü Yaşama Arzusu
#Schopenhauer
*Yazar
#Aldığımız her nefes bizi sürekli etkisi altında olduğumuz ölüme doğru çeker... Nihal olarak zafer ölümün olacaktır, çünkü doğumla birlikte ölüm zaten bizim kaderimiz olmuştur ve avını yutmadan önce onunla yalnızca kısa bir süre için oynar. Bununla birlikte, hayatımıza olabildiğince uzun bir süre için büyük bir ilgi ve