Elimde bir hayat var. Kendi hayatım bu. Nasıl şekilleneceği, nasıl yaşanılacağı bana bağlı olan. Bunu inkar etmiyorum.
İnkar ettiğim şey yalnızlık içgüdüsü. Çoklu bir ortamda nasıl tekli bir ruh haline bürünebiliyorum. Kendimi mi anlatamıyorum yoksa beni mi anlamıyorlar? Belki de herkeste bu ruh halinden var.
Yeni bir tez ortaya atıp herkes kendini mutlu eder mi desem acaba. Öyle değil de nedir peki? Sen başkasını mutlu et, o da seni mutlu etsin. Bu kavram açıkcası canımı sıkıyor. İşin özü karşılıksız sevgi kavramı aileden başlıyor sanırım. Başlıyor ve yayılıyor. Ya somut olarak aile var ama soyut bir şekilde sevgisizliğimizse. Öğrenememişisiz demekki bu sevgiyi, pardon karşılıksız sevgi olayını. Debeleniyorum, devam o zaman, başka çarem yok. Yaşayan sevgi dağıtıcılarına sesimi duyurabilirim elbet birgün.
BİR KAÇ İYİ FİLM :))
Film önerisi isteyenlerin ilgisini çekeceğini düşünüyorum..
1- Yağmur Adam (Otizm)
2- Benim Adım Sam (Zeka geriliği olan bir baba ve kızı)
3- Sol ayağım (Fiziksel engeli olan bir adam)
4- Guguk Kuşu (Psikiyatri kliniğinde geçen olaylar)
5- Aklım Karıştı (Psikiyatri kliniğinde geçen olaylar)
6- Akıl Oyunları (Şizofreni)
7- Wilber Ölmek
Ağustos Ayı Hikaye/Deneme Etkinliği
Yazar: 
İclâl
Hikaye Adı : Ölürken 'var' olmak
Link: #32472986
Ressam : Kahlo
hizliresim.com/pnGDla
Odamdayım. Evde kimse yok. Evde pek kimse olmaz zaten. Yatağımdayım. Tavanı izliyorum. Yer yer rutubet izleriyle dolu beyaz tavana sıçratılan boyanın bıraktığı izleri izliyorum.
Coklu yalnizlik...
Kahve icmek icin makinenin onune gelen kisi makinenin tuslariyla karsilasinca o an karar vermek icin bir an duraksayarak secimleri okumaya baslar ...aslinda alti ustu bir kahve icmek deil mi onu oraya goturen his ? Peki neden orda duraksadi ? İste biz insanlarda bu kararsizlik var oldukca hep yalnizlik bir secim olarak onumuze cikacaktir...