Mesela kendini en uzun şiirlerin satır aralarında kaybet, her mısradan sonra yol sor ama final cümlesine kadar bulama mesela...İnsanlığa suç duyurusu yerine geçecek kadar çetin bir makale ile isyan et. Bas içinde kalan bütün küfürleri. Sana “ yazmaktan alı koyma” kanunu çıkartsın yasalar. Ama sen yine de yaz. En dillenmiş destanlarda kaybettir izini. Seni yüz yıllık arşivlerde arattır doğmamış çocuklara. Girilmemiş ormanların, gidilmemiş diyarların seyahatnamelerinde rastla kendine. Çöl ortasında, okyanus aşılan ülkelerde, harita da adı geçmeyen kuytularda mola ver. Mataranda su kalmamış olma korkusu ile yüzleş. Dilini bilmediğin insanlar ile kalbinle anlaş. Ayak izini bırak toprağa. Gülümsemekten başka cephanemizin olmadığını anlatana kadar savaş tüm asık suratlı simalarla...Artık sen dünya klasiklerinde efsane olmuş romansın bence... Binlerce kez kaybolduk. En az bir o kadar da yüzleştik kendimizle. Şimdi sıra herkeste. ♾♾♾♾ Herkes kaybolmayacaksa senin tekrar kendine rastlama ihtimalin asla bir tesadüften öteye gidemeyecek. Veee...ben bütün umutlarımı, yaşama sevincimi, hayallerimi bir tesadüfe bağlayacak kadar korkak olamam.
Önce yitip git.
Sonra
Lütfen
geri dön.
Sonay Karasu