Hayat bazen, böyle kötü sürprizlerle bir şey öğretiyordu işte; çok sevdiğin insanla arandaki mesafe, ansızın çıkıp gelen ölümle bir daha kapanmamak üzere sonsuza kadar açılabiliyordu.
Kalpleri birbirine yakın olan insanlar bağırmaya ihtiyaç duymazlar Tanya, hatta çoğu zaman konuşmaya bile...
En sevdiğin insanın, seni sevmediğini, sana artık ihtiyaç duymadığını bilmek de ölmek gibi bir şeydi zaten.
Mesele sevilme, sevilmeme ya da aldatma meselesi değildi.Olanı olduğu gibi kabul etmekti önemli olan. Ve ne olursa olsun "bunu bana nasıl yapar" hamlığından, "yaşadığımız sürece herşey mümkün" olgunluğuna adım atabilmekti, rıza göstermek, hayata merhale kaydederek devam edebilmekti.
Oysa İslam'la tanıştıktan sonra öğrendim ki kader, her sayfasını kendi seçimlerimizle yazdığımız, Allah'ın da ezeli ve ebedi ilmiyle ne yapacağımızı bildiği ve seçimlerimize saygı duyduğu koca bir defter aslında... Bütün sayfalarının Ahirette açılacağı bir defter...