UMUT / NAZIM HİKMET RAN
işler atom reaktörleri işler
yapma aylar doğar güneş doğarken
ve güneş doğarken çöp kamyonları
ölüleri toplar kaldırımlardan
işsiz ölüleri aç ölüleri
işler atom reaktörleri işler
Umut
İşler atom reaktörleri işler
Yapma aylar doğar güneş doğarken
Ve güneş doğarken çöp kamyonları
Ölüleri toplar kaldırımlardan
İşsiz ölüleri aç ölüleri
İşler atom reaktörleri işler
Yapma aylar geçer güneş doğarken
Önyargılar Denizi
En sevdiğim kıyafetlerimi bir çöp torbasına tıkıştırıp taşınmıştım bu eve.
Sonra torbaları açarken farkettim ki,
neyin içinden ne çıkacağını anlamak mümkün olmuyordu çoğu zaman.
Kötü bir kişiliğe giydirilmiş afilli kılıflar gibi,
Ucuz kılıfların içine gizlenmiş hazineler gibi...
🍀umuttanadam
Ve güneş doğarken hiç umut yok mu, Umut umut umut,Umut insanda!
İşler atom reaktörleri işler
Yapma aylar doğar güneş doğarken
Ve güneş doğarken çöp kamyonları
Ölüleri toplar kaldırımlardan
İşsiz ölüleri aç ölüleri
İşler atom reaktörleri işler
Yapma aylar geçer güneş doğarken
İnsan
Kepilleus
insan duygusal bir varlıktır
İnsan derin bir kuyu
Ağından süzülen bir örümceğin yolu
Bir ömür çizgisi
içini doldurmaya çalıştığımız şeyler ile
Her taş, taş üstüne dairesel bir duvar
Kuşatılmış ruhlarımız,
Düşünceler ile örülü ağlar içerisinde
Kepillus
İnan, sanıldığı gibi değil insan
Evreni tanıdığımız kadar az tanınmış
Evrendeki bilinen gerçeklik kadar az insan
İnsan, hep azınlığın gerçeği
Ağır ağır yürüyen bir tembel hayvan
En genel gerçeğiyle
Her ana kelimesini yaşamında barındıran bir endişe
Kepilleus kimi sessizlikleri düşün
Göçüp giden insanların ardında bıraktığı sessizliği
Günün ilk ışıklarıyla sokaklarda uçuşan çöp torbaları
Biraz da sessizliğe benzerliğiyle
Çizgisi belirsiz dudakları düşün
Düşüncene işleyen sessizlik olur o an insan
Ya da düşüncene işleyen bir sensizlik..
Kör karanlığın odalarında; kapı kolunu aradığım pencere, duvar diye yaslandığım boş çerçeve, beynimde susturamadığım frekanslar, elimde ise içi küf tutmuş, güzel kokulu çöp torbaları var. Zamanı göstermeyen saatlerin olduğu o yerde, korkudan kendime konuşamadığımı ve adım atma cesaretimin elimden alındığını hissettim. Sessizliğin baş ağrıtıcı gürültüsüyle başa çıkmaya çalışırken, ışığımı bulmak adına son bir gayretle debelendim ama..
Ámá olduğumu yüzüme, süslü bir tokat ile çarptı hayat!..
•Kübra Nur Kurt (K.K)