bana göre dostoyevski’nin en çıkmaza sürükleyen kitabı. kitap okumanın bazen kendimize yaptığımız bir eziyet olabileceğinin ispatı belki de bu kitap. yalnızlıkla birlikte onun beraberinde getirdiği karamsarlığı dibine kadar hissettiriyor. peki ya neden dönüp dolaşıp her sene,her yeni yaşımda bu kitabı elime alıyorum?
mazoşist olduğumu da düşünmüyorum üstelik.diğer tüm insanlardan ve bütün hissettirdiklerinden kaçıp, neden yeraltındaki karanlık köşeme çekilme ihtiyacı duyuyorum?
