..Evet, gerçeği açıklamak zorundayım: Coşkun Ermiş, kalbi olduğu için ölmüş bulunuyor. Hayat oyunlarını gereğinden fazla ciddiye alan merhum, ölümü de aynı ciddiyetle karşıladı. Onun kadar ciddi olmayan biri, böyle bir durumda, hiç olmazsa baygınlıkla yetinebilirdi. Coşkun öldü. Çünkü oyunlar, onun için bir ölüm kalım meselesiydi. Başka türlü yapamazdı: Hayatını ve özellikle ölümünü büyütmek zorundaydı. Biz de şimdi kendisini ciddiye almak zorundayız. Çünkü merhum, güldürmeyi sevdiği kadar, ağlatmayı da severdi.
"Sonra Almira tekrar konuştu :
"peki ya beraberlik?"
ve O cevap verdi :
" Siz beraber doğdunuz ve hep öyle kalacaksınız. Ölümün beyaz kanatları, siizn günlerinizi dağıttığında da beraber olacaksınız.
Siz Tanrı'nın sessiz belleğinde bile beraber olacaksınız.
Fakat birlikteliğinizde belli boşluklar bırakın.
Ve izin verin, cennetleri rüzgarlari aranızda dans edebilsin...
Birbinizi sevin ;ama sevgi bir bağ olmasın,
Daha ziyade, ruhlarinizin sahilleri arasında hareket eden bir deniz gibi olsun.
Birbirlerinizin bardaklarini doldurun ; ancak aynı bardaktan içmeyin...
Ekmeklerinizi paylaşın ;ama birbinizinkini yemeyin
Beraberce şarkı söyleyin, dans edin,coşkun; fakat birbirnizin yalnızlığına izin verin ;
Sayfa 19 - Nilufer yayincilikKitabı okudu
"COŞKUN (Emel'e bakar, başını dikleştirir) Gerçek içimi yakıyor Saffet! (Saffet bir şeyler mırıldanır.) Hayır, içki değil, gerçek içimi yakıyor. İşte buyrun:
Törenlerde konuşan içimdeki yabancı
Kalbimize saplanan ecnebi sahte sancı
İnsanlıktan emekli Coşkun Ermiş'in sesi
Tarih öğretmeniydi, Ahmet Cemal Lisesi
Bütün eski emelled gözünde soldu birden
Bende ezelden beri büyüklük istidadı var
Hangi delk kendisine zincir vurur şaşarım.
SAFFET: Aman üstad, sonu biraz karışık oldu galiba.
COŞKUN (Yerine oturur): Hiçbir şeyin sonunu iyi getiremem. Onu göstermek istedim."
Sayfa 49 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Nasıl başladı, ne vakit başladı, bilemiyorum. Ama ilk belirtiler, dokuz yaşımda iken patlak verdi.
Misafirlerle bahçede oturuyorduk. Yaşlı bir zat saati sordu. Aksi gibi, kimsede saat yoktu. Eniştem içeri, saate bakmaya koştu. Ben o aralık:
“Üçü yirmi geçiyor” diyivermişim.
Bu tutturuşa, önce kimse şaşmadı. Boğazda, geçen vapurlara bakıp zamanı
COŞKUN ERMİŞ
Olay büyük şehirde geçer.
Sahne iki parçaya ayrılmıştır.
Sahnenin, seyirciye göre, sol tarafında Coşkun Ermiş’in evi yer alır.
Sahnenin sağ tarafı boştur; Coşkun’un evinde yer alan
olaylar sırasında bu bölüm karanlıktır.
Evin dışında geçen sahneler, bu boş bölümde oynanır;
bu sırada da Coşkun’un evi karanlıktır.
Bazı paralel oyunlarda iki bölüm de aydınlatılır.
Coşkun Ermiş’in evi çok renkli ve ayrıntılıdır; evin dışındaki
sahnelerse, son derece sade ve şematik dekorlar içinde yer alır;
bu sahnelerde ışık da oldukça azdır, böylece ev dışındaki olayların
gerçekten yaşanıp yaşanmadığı ya da Coşkun’un evinin dışında
kesin olarak yaşayıp yaşamadığı konusunda bir kuşku vardır.
Sayfa 7 - İletişim Yayınları - Bütün Eserleri 3Kitabı okuyacak
Coşkun Ermiş, kalbi olduğu için ölmüş bulunuyor. Hayat oyunlarını gereğinden fazla ciddiye alan merhum, ölümü de aynı ciddiyetle karşıladı. Onun kadar ciddi olmayan biri, böyle bir durumda, hiç olmazsa baygınlıkla yetinebilirdi. Coşkun öldü. Çünkü oyunlar onun için bir ölüm kalım meselesiydi. Başka türlü yapamazdı: Hayatını ve özellikle ölümünü büyütmek zorundaydı.
Sayfa 108 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Peki nesi var?Biraz kalbi vardı.Evet gerçegi açıklamak zorundayım :Çoşkun Ermiş,kalbi olduğu için ölmüş bulunuyor.
Sayfa 108 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Coşkun heyecanların olduğu yerde güç tükenmemiştir, ümit vardır henüz. Ama ya kıpırdanışlar sona ermiş, nabız durmuş, kalp soğumuşsa ... yakın ve önüne geçilmez bir çöküşten başka ne umulabilir?
" Evet, gerçeği açıklamak zorundayım: Coşkun Ermiş, kalbi olduğu için ölmüş bulunuyor. Hayat oyunlarını gereğinden fazla ciddiye alan merhum, ölümü de aynı ciddiyetle karşıladı. Onun kadar ciddi olmayan biri, böyle bir durumda, hiç olmazsa baygınlıkla yetinebilirdi. Coşkun öldü. "
Sayfa 108Kitabı okudu
"En hasta asır kendini hataya kaptıran asır değildir; hakikatten yüz çeviren, hakikati küçümseyen asırdır... Coşkun heyecanların olduğu yerde güç tükenmemiştir, ümit vardır henüz. Ama ya kıpırdanışlar sona ermiş, nabız durmuş, kalp soğumuşsa... Yakın ve önüne geçilmez bir çöküşten başka ne umulabilir?"
