(Kitabın sonluğuna aid yazılar var!)
Bu əsərlə Anarın qələminə bir daha vuruldum.Düzü, Təhminə və Zaur obrazlarını demək olar ki sevə bilmədim, etdiklərinə də haqq qazandıra bilmirdim. Lakin, hansımız həyatda nəyisə düz edirik ki? Kitabın 2-ci yarısı daha çox marağıma səbəb oldu.Hələ sonluğu..Təhminənin itkisi..Zaurun hissləri.. Kitabın sonlarına yaxın bir çox obrazın ölümü, məndə tanıdığım insanların vəfatı kimi kədərə boğdu. Hansı obrazlar ki onların hərəkətlərini qınayırdım, Alya, Zivər, Murtuz və s. Amma illərin necə tez keçməsini yazıçı bundan gözəl şəkildə izah edə bilməzdi məncə. Ama ən çox Təhminənin ölümü təsir etdi mənə, məzarına sadəcə Mədinə, Manaf və Muxtarın ziyarət etməsi.. Qəbiristanlıq onsuzda məni həmişə kədərləndirən məkan olmuşdur, təbii ki yaxınlarımız orda olduğu üçün, amma baxımsız şəkildə olan məzarları gördükcə hər zaman onların sağlığında əzizlərinin olub olmamağı gəlir yadıma.. Necə ki Təhminənin həyatda tanıdığı 1 neçə insandan basqa yaxını olmadığı kimi..Ən sonda isə Məmməd Nəsirin hələ də sağ olmasını həqiqətən gözləmirdim, bəlkə də ən çox təəccübləndirən şey bu oldu məni.Oxuyacaq olanlara xoş oxumalar.
" İnsanlar ölərkən birdəfəlik ölmürlər, tamam yox olmurlar, nə qədər ki, onları xatırlayan, onların səslərini, sifətlərini yaddaşında saxlayan adamlar durur, bu ölənlər hər zaman yaşayırlar-fikirlərdə, xəyallarda, təsəvvürlərdə.."