Herzamanki gibi oturdu
Gökkuşağı kadar uzun hasretlerini,
Umutlarını,acılarını sığdıramadığı masasına
Karanlığı pek severdi;
Çünkü yalnızlığın üstünü örten başka dostu yoktu
Zavallı gönlü ona hiç merhamet etmiyordu.
Çocuksu gözlerinde büyümenin, açtığı yara
Acıların bıraktığı izleri taşıyan yüzünde
inciler bırakıyordu.
Ağlamak istedi, söylemek
Eğer roman eleştirisi ödevi için okuyor olmasaydım kesinlikle yarım bırakacağım bir kitaptı. Beni inanılmaz derecede sıktı. Açıkçası Ahmet Ümit severlerin nasıl sevdiklerini de düşündürecek derecede bir önyargı oluşturdu bende. Bir polisiye-okur olarak sürükleyicilikten eser görmedim. Tam "evet, işte olaylar ilerlemeye başlıyor sonunda" dediğim anda, karşıma sürekli çok gereksiz bir dolu ayrıntı çıkarıp 2-3 sayfayı o ayrıntılara boğuyordu.Mekan tasvirleri fena değildi ama hayatımda ilk kez, polisiye denilen bir romandan bu kadar sıkıldım. (Eleştiri ödevim için bir cevhermiş aslında bu kitap :D)
Kar KokusuAhmet Ümit · Everest Yayınları · 20187.5k okunma