Bir candır bu, bir andır bu,
Giden gelmez, bir handır bu,
Dağ-taş değil, insandır bu…
Geçici iç döküş..
Bu bir illüzyonun farkında olma evresi.. Bu illüzyonu keşfetmek için yaşıyorum. Tüm imtihanlara rağmen, Allah'ın burayı sırf bir oyun ve oyalanma için yaratmış bile olsa, her seferinde hayretimi pekiştirecek bir şeyler bulmak için yaşıyorum. Kimsenin bilmediği, bilemeyeceği küçük izler bırakarak. Ki ispatım olsun o kadarı da, bir zamanlar dünya denilen yerde yaşadığıma dair.. Çoğu şeyde artık gözümün olmayışı, bir yaşam tembelliği zannedilebilir belki. Ama ne çıkar? Bir dağ başı serinliğini duyumsamak, bir günbatımını izleyişte tefekküre dalmak; tüm bunları, asıl yaşamına bir mola vererek değil de, asıl yaşamın kendisi yapmak.. Bir işi bitirip başka işe koyulmanın tüm bunlarla bütünleşmesi..
Her an her yerde misafir oluşumu hissedişim, iliklerime işliyor. Artık bir "ev" hissi aramıyorum. Burada bulamayacağıma iknayım. Üzgün değilim. Bulamayışım, başka güzel şeyler buldurdu. Temennim, uzun sürmemesi ve güzel bir son..
Allah’ın penâh-ı lütfuna kaçmak ve ona sığınmak lazımdır. O Allah ki ruhlara birçok lütuf ve ihsanda bulunmuştur.
Bir melce bulasın. Ondan sonra da penah gibi su ve ateş de sana musahhar ve asker olur.
Deniz, Nûh ve Mûsâ aleyhisselam’a yâr olmadı mı, onların düşmanlarını kindârâne kahr ü gark etmedi mi?
Ateş İbrahim’e kale olmadı mı ? Onun İbrahim’i yakmayışı Nemrud’un kalbinden duman, yani âh-ı teessüf çıkarmadı mı ?
Dağ Yahyâ alehisselam’ı nezdine çağırmadı mı, ona kastedenleri taşlarla yaralayıp defetmedi mi ?
Ey Yahyâ gel, bana kaç ki keskin kılıçtan sana sığınak olayım demedi mi ?
