Daha

Her yeri kaplasa ay ışığı... Ve doğudan batıya tutsa bütün cihanı... Pencerenin miktarınca vurur yine evinin içine,ey insan daha fazla değil...

"Gözlerinde ufuk çizgileri vardı. Hep uzaklara baktığından artık kirpiklerine dek kazınmıştı.
Kalbini gördüm gözlerinde.
Kalbi ufak bir kırlangıçtı. Göçmüştü ve bir daha sıcak iklimlere dönmemişti.
Dönmeyecekti de."

“Hırsımız ve aptallığımız yüzünden kendimizi yok etme tehlikesiyle karşı karşıyayız. Giderek daha da kirletilen ve haddinden fazla kalabalıklaşan küçük bir gezegende kafamızı kuma gömmeye devam edemeyiz.”

Dedemin öğrettiği çok eski bir Arap şiiri geliyor aklıma: asil insanların en neşeli zamanlarında bile bir hüzün vardır, daha düşük ruhlar ise en sefil zamanında bile neşelidir.

“İnsanın yaşamında ilk buluşma anı kadar tadına doyulmaz bir an var mıdır? Yüreğin dibinde gizlenen ve o an uyanan duygular, bir daha yaşanabilir mi?”

Er ya da geç yaptığım işler, her neyseler, unutulacak ve ben var olmuyor olacağım. O halde daha fazla çabalamak niye? ...