Daha değil

“Baştan yaşama şansım olsaydı daha çok dinlenirdim.Hayat yolculuğumu bir yetişkin ciddiyetinde değil de,bir çocuk umursamazlığı içinde yaşardım.”

Görmez değil, görür; bilmez değil, bilir; daha böyle nice nice adamlar, sebepsiz tevkif, hapsolunmuşlar, fakat adalet gık bile dememiştir.

Yalnızlık. Ölümün ikizi.
Hayır. Hiç de değil. Yaşamın.
Kurcalama.
Daha okunacak kitaplar var.
Peki. Olsun. Ama yaşam... Bir tek yaşamımız var.
Unutamam. Ben de.
Bu güzel havalar aldatıcı.
Olabilir.
Belki güzel de değil hava. Bu mevsimde böylesi bir aydınlık.
Olacak şey değil.
Güzel olan belki kardır, tipidir.
Her şey mevsimine göre. Kim ne derse desin.
Ama gene de, Sen Hayır desen de, güneş içimi ısıtıyor ve unutmak istiyorum. Nerde yaşadığımı, hangi mevsimde olduğumu...
Bu güneşli günün verdiği mutluluk değil, hayır.
Çünkü... Çünkü mutluluğu aramıyorum. Onu yok sayıyorum.
Daha doğrusu olanaksız.
Bunu nasıl söyleyebilirsin?
Kendi kendime sorular soruyorum. Böyle.

Kendimi olduğumdan az göstermek, alçakgönüllülük değil, budalılıktır; kendine değerinden daha az biçmek korkaklıktır, pısırıklıktır. Kendini olduğundan fazla göstermek de, çoğu kez gururdan değil budalılıktandır.

Dinlemek zeka belirtisidir, konuşmak değil. İnsanlar ağızlarıyla söylediklerini kulaklarıyla duysalardı çok daha az konuşurlardı

Hayatımın birdenbire böyle yeni ve ilerisi karanlık bir yola girmesi benim için belki hayırlı olmayacaktı. Eski sükûnetime dönmek, uyuşuk günlerin zincirine yapışıp kalmak daha rahat değil miydi?..