Dikkat spoiler içerir!
Herkes büyümek ister. İşe gitmek, kendi ayaklarının üstünde durmak veya kendi evlerinin olmasını ister. Herkes büyümek için acele eder. Peki ya büyüdüğümüzde elimize ne geçiyor? Kendimiz için önemli bir insan oluyoruz ama hayattan keyif alıyor muyuz? Mutlu muyuz?
Yazar bu kitabı İkinci Dünya Savaşı sırasında New York'ta bir
Biliyorum, tüm incelemelerimde "çağımızda da öyle değil midir?" temalı yazılar yazıyorum ve bu temaya değinmeden duramıyorum. Sylvia'nın tabiri ile bir Sırça Fanus'tan sesleniyorum sizlere bu harflerin arasından. O güzel insana değinmeye çalışacağım naçizane yazımdan... Kendi Sırça Fanus'umdan... Gerçekten de (hadi bir kez daha yapalım
Bol gökgürültülü, yağmaya öfkeli seslerle hazırlanan bir göğün altında, hem de zifiri karanlıkta bitirdim kitabı. Edebiyat insanı iyileştirir, teselli eder, deyip duruyorum, bakalım bu gerçek miymiş, yoksa süslü ve güzel bir cümle miymiş diye de okumadım değil. Evdeki ölüm havası, Trabzon'dan beklenen kara haber, ve artık zorla yaşamaya çalışan
Jean-Louis Fournier bu kitabında, çok sevdiği ve hayatının 40 yılını birlikte geçirdiği eşinin ani ölümü ile bütün yaşamı bir anda alt üst olan bir adamın yürek burkan iç dünyasını anlatıyor.
Aslında bu bir hikaye değil. Dünya durdukça yaşanan, ama verdiği acıyı, sadece yaşayanların bilebileceği hayati gerçeklerdir. Düşünün bir kere annemizi
Beni kitaplarla tanıştıran sebepleri seviyorum.Birbirini etkileyen zincirler kümesi ne hoş! Bana her zaman hayatımın neden sonuç ilişkileriyle kusatildigini anlatıyorlar.
Bu kitabı okuma hikayemde "The True Cost " belgeselini izlememle başlıyor aslında.Buradan bu belgeseli öneren "Necip Gerboğa" hocama çok tesekkür ediyorum.Bu
Hayatımızda küçücük de olsa yeri olan insanlar vardır. Onlarla zaman daha kıymetlidir. Peki ya hayatımızdan zaman çalanları biliyor muyuz? Eminim ki farkında bile değiliz.
Eskiden yapılması çok fazla zaman alan şeyler gün geçtikçe daha kısa sürelerde yapılabiliyor. Hiç düşündük mü acaba işlerimizin süresinin bu kadar kısalmasına rağmen neden hiçbir şeyden zevk alamaz hale geldik?
Eski zamanlara baktıkça şimdi her şeye ulaşmak daha kolay, istediğimiz her şey oluyor ama bu bolluğun içerisinde bile mutlu olamıyoruz.
Eskiden imkanlar kısıtlıyken bile akrabalarımızla, dostlarımızla sürekli görüşürdük şimdi ise bir telefon uzakta olmalarına rağmen bir aramayı bile çok görüyoruz. Yeri geliyor anne babamıza bile ayıracak vaktimiz olmuyor.
Neden mi? Çünkü hep acelemiz var, hep vaktimiz kısıtlı, hep daha önemli işlerimiz var. Bahaneler hiç bitmiyor, gün geçtikçe de çoğalıyorlar. Farkında mıyız dostluklar azalıyor insanlar bencilleşiyor. 'Acelecilik' almış başını gidiyor. Dünyamızdaki güzelliklerin farkına varacak zamanımız bile yok. Anlayacağınız zamanımızı dolu dolu yaşamak varken her şeyi aceleye getirip boş yere öldürüyoruz.
