“ Aslına bakarsan hala anlayamadığım şey, insanın tehlikesini bilerek bir suçu işledikten sonra itiraf etme cesaretini bulamayışıdır. İtirafı engelleyen bu basit korkuyu her türlü suçtan daha zavallıca buluyorum. “
“ Sence.. sence… insanları engelleyen şey, her zaman korku mudur? Acaba.. acaba… utanc olamaz mı.. herkesin önünde kendini ortaya koymanın..örtüsüz kalmanın utancı.. olamaz mı? “
“ Korku, cezadan cok daha beterdir. Çünkü ceza bellidir, ağır da olsa, hafif de ; hicbir zaman belirsizliğin dehşeti kadar, o sonsuz gerilimin ürkünçlüğü kadar kötü değildir. “
klasik ama bir o kadar da güzel bir hikaye.. stefan zweig’in bütün kitaplarını sevdiğim icin hic ‘korkmadan’ bu kitaba basladım.. suanlık güzel giden, olay akışının akıcı olduğu bir kitap..
• güncelleme : kitabı az önce bitirdim, kötü bir kitap değil ancak ne yalan söyleyeyim zweig’in önceki
kitapları kadar beni heyecanlandırmadı. •
elimden hic düsürmek istemedigim bir kitaptı.. duygu kavramını sorguladım bu eserde. gündüzler gece ; gecelerim gündüz oldu aslında.. yer yer üzüldüğüm, yer yer sorguladıgım, yer yer mutlu oldugum ve yer yer de şaşırdığım bir kitaptı tesekkür ederim livaneli bize böyle güzel bir eser sundugun icin!