Büyük Fransız Devrimi'nde, işçiler zafer için muazzam bir çaba harcadı ve sayısız kurban verdi. Peki bu devrimdeki politik unsurlar acaba proletaryanın çocukları mıydılar ve proletaryanın eşitlik ve özgürlük özlemleri için mi mücadele ettiler? Kesinlikle hayır. Danton, Robespierre, Camille Desmoulins ve devrimin tüm diğer "üstdüzey rahipleri", zamanın liberal burjuvazisinin temsilcileriydiler. Onlar, burjuvaziye özgü toplumsal ilişkiler için mücadele ettiler ve aslında 18. yüzyıl Fransız halk kitlelerinin devrimci idealleri olan eşitlik ve özgürlükle onların idealleri arasında hiçbir ortak nokta yoktu. Buna rağmen bu unsurlar, hem geçmişte hem de günümüzde hâlâ bu büyük devrimin liderleri olarak değerlendiriliyorlar. 1848 Fransız Devrimi'nde, sefaletinin ve yoksulluğunun üstesinden devrimle gelmeyi uman ve üç ay boyunca kahramanca çabalarını devrime adayan işçi sınıfı, devrimin liderleri tarafından vaat edilen "sosyal cumhuriyeti" elde etti mi? Hayır. İşçi sınıfı, devrimin liderlerinden yalnızca kölelik ve kitlesel katliamlar elde etti; hain liderlerine karşı ayaklanmaya teşebbüs ettiklerinde 50 bin işçi Paris'te öldürüldü.
Sayfa 28
Oda karardı. Ruhunda boşluk, hüzün vardı. Çevresindeki hayal ülkesi yıkılıyor, bir iz bırakmadan yıkılıyordu. Her şey, düş gibi, gürültüsüz, sessizce gelip geçmişti. Şimdi hayallerinin neler olduğunu bile bile anımsamıyordu. Ama içini sızlatan yeni bir duygu, kışkırtıcı bir istek belirsiz bir yığın yeni hayal çağırıyor... Küçük odada derin bir
Sayfa 25 - Varlık Yayınları - Nihal Yalaza Taluy Çevirisi(Sayfa 25-26)
Kan
Kan ancak kan getirir; Bastille'i yaratan zihniyetin yolu bir gün mutlaka Bastille'den geçer. İhtilalin, onu bir terör esintisine ve kan gölüne dönüştürecek denli sevdalıları, Robespierre ve Danton'un akıbetlerine bakınca, hak vermemek mümkün olmuyor.
Sayfa 70 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
...nietzsche'nin üstün insana yükselme ile hitler'in alt insanına alçalma arasında seçenegin vardı. yaya-ya, diye bagırıp alt insanı seçtin.
lenin'in gerçek demokratik anayasasıyla stalin'in diktatörlügü arasında seçenegin vardı. sen stalin'in diktatörlügünü seçtin.
freud'un, senin ruh hastalıgının özünü aydınlatmasıyla, yine onun kültür
DANTON. Julie, ben seni mezar gibi seviyorum.
JULlE, başını çevirerek, Ay!
DANTON Dinle! İnsanlar, mezarda sükuna kavuşulduğunu, mezarın ve sükunun aynı manaya geldiğini söylerler. Eğer bu böyle ise, ben senin kucağında, şimdiden toprakta yatıyorum. Sen yumuşak bir mezarsın! Dudakların ölüm çanlarıdır, sesin bu çanların ahengi, göğsün üstümdeki toprak tümseği, kalbin tabutumdur.
KADIN Kaybettiniz!
... Neden bu fikirlerden kurtulamıyorum? Danton kanlı parmağiyle mütemadiyen orayı, hep aynı noktayı gösteriyor. Etrafına istediğim kadar bez sarayım, kan yine fışkırıyor. (Bir müddet durur.) Bilmiyorum, içimde bir şey başka bir şeyi aldatıyor. (Pencereye gider.) Gece arz üzerinde horluyor, ve ıssız bir rüya içinde yuvarlanıyor. Buğulu, şekilsiz, zorlukla düşünülebilen, günün ışığı içinde, ürkek gizlenen düşünceler, istekler şimdi birer şekle, birer kıyafete bürünüyor, rüyanın sessiz evine sokuluyor; kapıları açıyor, pencerelerden bakıyor, yarı yarıya etleşiyorlar; azalar uyku içinde geriniyor, dudaklar mırıldanıyorlar. Uyanık halimiz de uykudakinden daha aydınlık bir rüya değil mi? Biz somnambüller değil miyiz? İşlerimiz tıpkı rüyadakiler gibi, belki biraz daha vazıh, daha kati, daha muvaffakıyetli işler değil mi ? Bundan dolayı bizi kim ayıplıyabilir? Ruh bir saat içinde, vücudun uyuşuk uzviyetinin bir senede yapabileceğinden daha çok düşüncelere can verir. Günah düşüncededir, düşüncenin iş haline gelip gelmemesi, vücudun ona tabi olup olmaması, bir tesadüftür.
Restorasyon'un saf polisi, Paris halkını pek "iyi gözle" görüyordu. Paris halkı, hiç de sanıldığı gibi "kötülüğü olmayan saf insanlar" değildir. Yunanistan için Atinalı neyse, Fransa için Parisli de odur. Kimse onun kadar rahat uyuyamaz, kimse onun kadar candan, havai ve tembel olamaz, kimse onun kadar unutmuş görünemez. Gene de güvenmemeli. O her türlü gevşekliğe, ihmale elverişlidir, ama işin ucunda kazanılacak şanlı bir zafer olduğu zaman öfkeyle coşuşu hayranlık uyandırır. Eline bir mızrak verin, size 10 Ağustos'u yaşatsın; bir tüfek verin, size Austerlitz'i armağan etsin. O, Napolyon'un dayanak noktası, Danton'un ilham kaynağıdır. Vatan mı söz konusu? Hemen askere yazılır. Özgürlük mü söz konusu? Hemen kaldırımları söker. Sakının! Onun öfke dolu saçları, dillere destandır; ceketi, antik çağın pelerinidir.
Sayfa 177 - İletişim Yayınları-1.CiltKitabı okudu
"Birbirimiz hakkında o kadar az şey biliyoruz ki.Birtakım kalın derili yaratıklarız,elimizi uzatıyoruz birbirimize, ama boşuna, derilerimiz sürtünüyor,hepsi o kadar."
Danton
"Yaradılışımızda bir hata olmalı, adını bilmediğimiz bir şeyler eksik bizde.Bunu da birbirimizin bağırsaklarından bulup çıkaramayacağımıza göre, ne diye vücutlarımızı deşmek zorunda kalalım?Geç canım, zavallı simyacılardan başka bir şey değiliz!"
Danton
Michelet’ye göre, zindana atılmış XVI. Louis hâlâ kral olmak istiyordu.
Öyleyse, yeni ilkeler Fransası’nda bir yerlerde, yenik düşmüş ilke, sırf var olmasından ve inancından aldığı güçle, bir zindanın duvarları arasında yaşıyordu. Adaletin tanrısal bağışlamayla tek ortak yanı tüm olmak ve saltık bir biçimde egemen kalmak istemesidir. Uzlaşmazlığa düştükleri andan sonra, ölümüne çarpışırlar. Hukukçu inceliklerinden yoksun olan Danton, “Kralı mahkûm etmek istemiyoruz, öldürmek istiyoruz,” der. Gerçekten de, Tanrı yadsınıyorsa, kral öldürülmelidir. Anlaşıldığına göre, Saint-Just öldürtür XVI. Louis’yi, ama, “Sanığın belki de ölmesini gerektirecek ilkeyi tanımlamak, onu yargılayan toplumu yaşatan ilkeyi tanımlamaktır,” diye haykırdığı zaman, kralı filozofların öldüreceğini ortaya koyar: Kral toplumsal sözleşme adına ölmelidir.Ama bu konu da aydınlatılmak ister.
