Louise Erdrich' in bir romanını okuyorum. Romanın bir yerinde bir büyük dede, büyük toruunu ile karşılaşıyor. Büyük dede tam anlamıyla bunamıştır düşünceleri su rengindeydi" ve tıpkı büyük torununun yeni doğmuş bebek gibi mutlu ve nurlu bir ifadeyle gülümser. Dede, anılarını yitirdiği için, torununun torunu da henüz hiçbir anısı olmadığı için mutludur. Sanırım kusursuz mutluluk budur. Benden ırak olsun.