"Ama sen neye göz diktin?" diye sordum şüphe içinde. "Her şeyin var."
"Sana göz diktim." Gülümseyişi karanlıklaştı. "Seni istemeye hiç hakkım yoktu ama yine de uzandım ve seni aldım. Ve bak ne hale geldin! Bir vampiri baştan çıkarmaya kalkıyorsun." Başını sahte bir dehşet ile salladı.
"Zaten senin olan bir şeye gözünü dikebilirsin," diye itiraz ettim. "Ayrıca ben endişelendiğimiz şeyin benim iffetim olduğunu sanıyordum."
"Öyle. Eğer benim için çok geçse... Şey, seni cennete almamalarına neden olursam, lanet olsun bana. Mecazi anlamda yani."
"Senin olmayacağın bir yere gitmemi isteyemezsin," dedim. "O benim için cehennem olur. Her neyse, bunun için kolay bir çözümüm var: hiç ölmeyelim, olur mu?"
"Yeterince basit görünüyor. Neden ben daha önce düşünemedim?"
Ben sinirli bir offf sesiyle pes edene kadar gülümsedi. "O zaman durum bu. Evlenene kadar benimle yatmayacaksın."
"Teknik olarak, seninle zaten yatamam."
Gözlerimi devirdim. "Çok olgunca bir davranış, Edward."
"Ama o detay dışında, evet, doğru anlamışsın."
''Eğer tekrar geleceksem, senin de bir şeyleri idrak etmiş olman gerekiyor, tamam mı?''
Bekledi.
''Şöyle,'' dedim ve açıkladım. ''Kimin vampir kimin kurt adam olduğu umurumda değil. Bunun konuyla bir ilgisi yok. Sen Jacob'sın ve o da Edward, ben de Bella'yım. Bunun dışında hiçbir şeyin bir önemi yok.''
Hemen gözlerini kıstı. ''Ve o da vampir,'' diye ekledi gözle görülür bir tiksintiyle.
''Ve ben de başak burcuyum!'' diye bağırdım, sabrım taşmıştı.
Akıl hastanesinin bahçesinde sigara içiyordum. Merakımdan sanırım, bir şekilde orada buldum kendimi. Kendi halinde, oldukça normal davranan, yüz çizgilerinden kırklarında olduğunu düşündüğüm bir adamla göz göze geldik. Ben bir kaç kafamı çevirsem de, o gözlerini üzerimden hiç çekmedi. Kıyafetlerinden anladığım kadarıyla misafirdi orada, hasta
Doğan her şey ölecek, dedi. Ölen her şey bir kez daha doğacak.
Sayfa 147Kitabı okudu
