Ayşe Keleş
@dedimki
Yazar,Güzellik Uzmanı Eğitmeni
İZMİR
382 okur puanı
Şubat 2020 tarihinde katıldı
Ölümsüz aşkın zincirine vurulduk
Bizim için ayrılık diye bir şey yok
Tek yürekte gümbür gümbür atıyoruz
Özlemler de olsun bir diyeceğim yok
Gözlerin yıldız yıldız aydınlatıyor yüreğimi
Karanlık gecelerin hükmü yok
Her gün bir tomurcuk açıyor içimde
Gelmese de başka baharların önemi yok
Koşuyorum durmadan sana çıkan yollarda
Benim için yorulmak diye bir şey yok
Varlığın yetiyor
Başka tene başka duygulara hayatımda yer yok
Verdiğin acıları bile değişmem kimselere
Uzayan yollardan bir şikayetim yok
Dudaklarınla can suyumu vermeden
Bekliyorum sen gelmeden benim için ölmek yok.
Ayşe Keleş
Diyemem...
Bazen kocaman bir şehir kurulur içimde,
Her neşeli cıvıltılı sokağında,
Ağlayan bir çocuk saklanır...
Üzerime var gücüyle yıkılır yalnızlık,
Kasvetiyle bir bakarım her yer darmadağınık...
Sayfa 60
Tipim değil deyip sevgisine karşılık vermediğim bu pırlanta yürekli insanı kaybettim diye neden üzülüyordum ki? ’’Umutsuzca seni mi bekleyecekti?’’dedim kendi kendime. O her zaman sırtını yaslayacağın bir dağ gibi yanında durdu.En derin acılarını,en bilinmez sırlarını paylaştın. Bir çok yalanın, yalancının içinde o dosdoğru davrandı.Sadece en iyi zamanlarında değil o yıkıldığın anlarda da yanındaydı. Senin gözlerin dolduğunda o senin için ağlıyordu.’’Hangisini hak ettin sen?’’
Okur Takip Önerileri
Taş yolda ilerleyip artık gövdeleri oyulmuş, yıllanmış
ağaçların arasından geçerken Zübeyde Hanım’ın hastalığı döneminde huzurla yaşadığı köşke uzun uzun baktım.
Ağaçlık geniş bir bahçenin ortasında anılarını sarmalamış dimdik duruyordu. Hafif çiseleyen yağmur damlalarına dokunup
geçen imbat rüzgârı fark ettirmeden o manevi atmosferin
Sayfa 5
Gördüm ki gerçek mutluluğu ancak egolarımızı yendiğimizde yakalayabiliyoruz.
''Seni seviyorum!'' diye bağırmak isterken susup kaldığım günleri hatırladım.
Kadınlar gülerse çocuklar güler,eşler güler,odalar bahçeler güler.Kadınlar her mutlu ailenin maneviyat direğidir.O direk güçlü olursa yuva kolay kolay yıkılmaz. 35½’lu Semtten Başka Şahidim Yok
Dilek
Açılsa aşkın dev kafesi
Halı gibi serilse
Denizin yeşili,göğün mavisi
Uzansam koynuna boylu boyunca
Gönlümü çalsa dokunduğum her bulut
En yüksek tepelerden
Avaz avaz bağırsa mutluluk
Gelip otursan gözlerime
Kılıç kuşansa duygularım
Meydan savaşı başlasa içimde
Korksam biraz söyleyemediklerimi söylemeye
Sonra gözlerine odaklansa gözlerim
Ulaşsa sana bir türlü söyleyemediklerim
Bir yudum su gibi içsem sevgini
Söndürsem içimdeki yangın yerini
Şefkatinle doyursan
Dost ellerinle ısıtsan yüreğimi
Yaşamla son oyunum
Son kartım olsan açılmamış
Yitirilmiş yılların hüznünü unutsam
Bu oyunda ben kazansam...
Ayşe Keleş
“İşgal sırasında
bütün evler işgalciler tarafından didik didik aranıp bütün bayraklar toplanarak yakılmış. 9 Eylül 1922’de kurtuluş gününde
Karşıyaka, Alsancak, Kadife Kale kırmızı beyaz bayraklarla
donatılmış. Bütün bayraklar toplanıp yakıldığı halde bu kadar
bayrak nereden gelmiş? Nereden biliyor musun?
Sayfa 133
Kavgaları içimizden,
Atamadık...
Bir adımdı belki mutluluk
Yakalayamadık...
Yırttım bu aşkın sayfalarını
Sahipsizmiş gibi
Savruluyor hazan rüzgarlarımda
Her şeyi unuttu da kalbim
Bir tek gözlerin hala aklımda.
Sayfa 61
İhaneti gördüğün halde kabul edememiştin. Hala ihanete uğramadığını,babamın sadece seni sevip sana aşık olduğunu düşünüyordun.Bunu yaparak belki de içsel acılarını isyanını bir nebze olsun dindiriyordun.
Sayfa 85
Dünya durmadan değişiyor.Keşke bu değişim olumlu yönde olsaydı.Bir avcı nesli tükenen bir Sibirya kaplanını öldürüp gururla poz vermeseydi.Bir fidan kaç yılda ağaç oluyor?Keşke ormanlar bilinçsizce kesilmeseydi.Maden ocaklarıyla ormanlarımız yok edilip kömür santralleriyle atmosferimiz bu kadar çok kirletilmeseydi. Küresel ısınma nedeniyle kutuplarda yaşayan canların bile besin zincirleri,yaşam alanları yok oluyor.
Sayfa 146
Bugün Fark Yarat
Ruhuna hapsettiğin hüzün parantezlerini aç bu sabah
Her mevsimden derin bir nefes al
Eylülle eylül ol mesela
Yağ çisil çisil
Dökül yaprak yaprak
Bazen dökülüp toprağa yüz sürmek
Sayfa 22
Acılar ya öldürür ya da çok güçlü yapar. Ben güçlü olmayı, yıkılmamayı öğrendim. Bir ağaç gibi hayata kök saldım. Artık hiçbir fırtınanın gücü beni yıkamaz. En derin denizlerde boğulmadan duracağım şamandıralarım var. Bütün yaralarına rağmen uçabileceğim kanatlarım.35½'Lu Semtten Başka Şahidim Yok
Sevginin
tanımı bu mu? Nasıl bir sevgi bu? Çok sevdiğiniz bir eşyanızı
bile kıramazken sevdiğiniz bir kadını hayattan koparıyorsunuz.
“İnsanı yaşatan tek şey sevgidir. Kim severse Allah’a yaklaşır,
Allah da ona yaklaşır. Çünkü o sevgiyi yaratandır,” demiş Tolstoy.
Sevgi insanı, canlı olan her şeyi yaşatmaktır... Yaşatmaktır...
Yaşatmaktır...
Kırmadan, üzmeden, korkmadan, korkutmadan, ezmeden,
ezilmeden, incitmeden yaşatmaktır. Karşılıklı konuşup anlaşmaktır. Kısacık bu hayat dilimini cennete çevirmektir. Paylaşmanın verdiği hazla gülümsemektir. Öldürmek gibi bir kelime
sevginin içinde yoktur .35½'Lu Semtten Başka Şahidim Yok - Ayşe
''Olmaz,böyle bir kahramanın hikayesini,İzmir'in dağlarında neden çiçekler açtığını bilmen lazım.''