En canınızdan bezip "Benden bu kadar," dediğiniz anlarda, bir oyunbozan çıkar ortaya. Kendinizi yok etmeyi, en azından yok saymayı düşündüğünüz bir an da, birisi bir kahve ısmarlayıverir; ve bir kahveye fit olup, yaşama devam etmeye karar verirsiniz. Değişen bir şey yoktur tabii - ve bu kimse yeni biri de değildir.
Bu, iyiniyetli olduğu sanılan, o anda yaptığının farkın da olmayan insanlar yüzünden yüzlerce intihar önlenir; yüzlerce kopuk yaşam, çürük de olsa yaşamınızın rengine uymayan renkte iplikle dikilir. Önüne bakıp da renk farkını gören, daha fazla dayanamaz; ama nasılsa bu pek sık rastlanan bir şey değildir.
Şikayet
Şikayetin hayatımızda büyük bir pâyesi var. Sıkıntı ve bela zamanlarında, stres zamanlarında ilk olarak sıklıkla şikayete sarılıyoruz. Durumlara göre değişen tek şey, şikayeti kime yaptığımızdır. En basit hâlleri düşünelim: komşumuzun fazla gürültü yapıyor olmasına karşı, polise varsa yöneticiye veya direkt olarak gürültüyü yapan kişiye şikayet etme imkânımız var. Yani kendi müdahalemiz söz konusu. Fakat yine en basit hâli düşünelim, şiddetli bir baş ağrısı çektiğimizde Allahtan gayrı şikayet edecek kimsemiz yok, ağrının geçmesi için çeşitli yollara başvurulabilir ama ağrı geçene dek, dua etmekten başka teskin edici bir hâl yoktur. Bu hâl niçin bizi teskin eder? Çünkü cümle mevcudâtı yaratmış olana basit bir baş ağrısı için niyaz etmiş olmak, sırf bunu bilmek son derece rahatlatıcıdır.
Hâl böyleyken, yalnızca başı derde girince Allah diyene kızma. Hem eğer Allah, onun Allah demesini istemeseydi ona sıkıntı vermezdi. De ki; niyâzın makbul ve daim olsun.
