Artık bazı şeyler o kadar içimden gelmiyor ki... Şaşırmıyorum mesela olağanüstü şeylere, ufak tefek sürprizlere sevinmiyorum ya da üzücü gelmiyor hiçbir şey eskisi kadar. Ne ara oldu bilmiyorum ama bazı şeyler içimden kopalı çok olmuş. Ruhum küsmüş bana, bir köşede oturuyor. Farketmemişim... Sevdiğim şarkılar çalınca çılgınca dans etmiyorum mesela. Herhangi bir şeyi merak da etmiyorum. Öyle mi olmuş? Ee tamam olsun. Kabulleniyorum artık hayatın bana sunduklarını. Çaba göstermiyorum değişmesi için. Ama değişmeyen bariz olan tek şey var; kırgınlığım. Bazı şeylere kırgınım nedense. Kişiye mi özel hayata karşı mı bilmiyorum ama ben çok kırgınım. Beni çocuksu ruh halimden alıp zorla büyüten gerçeklere kırgınım. Beni evimden kaçırıp hiç bilmediğim sokaklara bırakanlara kırgınım. İçimdeki şarkıyı kendi gürültüleriyle bastıranlara kırgınım.