Ben ruhunu tanıyan, her hiissini önemseyen, onları duyan ve seven biri olarak yolumda yürüyeceğim , bu benim kendime sözüm. Güçlü olabilirim ama bazen güçlü durmak zorunda değilim. Korkularımı, acılarımı, kaygılarımı hatırlamaya yani insan olduğumu hatırlamaya da ihtiyacım var. Böyle gecici zamanlarda diger insanlardan karamsar, takıntılı, deli gibi yapistirilan etiketler de olacak ve oluyo. Bunlarla 'hayır öyle değil' demek ,savaşmak yerine kendi ruhuma kulak vermeyi tercih ediyorum. Evet deliyim diyip gülümsüyorum.
Çünkü ben farkındayım; ruhum neyi neden nasil yaşadığımı bana gösteren en büyük yolum. Umutluyum ama bazen korktuğum da oluyor. Neşeliyim ama bazen dibe düştüğüm de oluyor. Ve Kimseden içimde beni yücelten duygumu gizlemedigim gibi , beni bazen esir alan acımasız duygarimi da gizlememeyi tercih ediyorum.
Çünkü Hepsi benim , hepsi bana ait. Diğerlerini bilmem ama ben rol yapmadan , sade ve şeffaf bi halde, ruhumu ve hissettiği her duyguyu kabul ederek sağlam bi karakterle yoluma devam edeceğim..
Her ne olursa olsun burada alıntı ve söz dışında paylaşım yapmama kararımı sonuna kadar devam ettirebileceğimi düşünüyordum. Fakat sizlerin de izlemesini istediğim bir film önerim var. Kitaplardan alıntılar, konuşmalar, kelimeler umarım hoşunuza gider ve burada ki paylaşım değerli hale gelir. Bir nebze hayatınıza dokunmuş olabilirim. Saygılarımla.
Film Adı : Deli ve Dahi - The Professor and the Madman
“Olduğum yerde duramam, ama yürümeyi de sürdüremem artık. Ne çalışabilirim, ne de durabilirim. Ne teslim olabilirim, ne de savaşabilirim ama işte bu... bu işte benden istedikleri. Böyle kalmamı istiyorlar. Ne sağ, ne ölü. Ne akıllı, ne deli. Yalnızca korkuyla titreyen bir yumak. Onların biçim verdiği bir topak belli bir biçimi olmadığı halde.”
Anlatacağım olay, benim gördüğüm bir rüya ya da geçici bir deliliğin gösterdiği sanrı değilse, kumaş resimlerle gezen o adam mutlaka deli olmalı. Ama rüyada bize, bu dünyaya teğet bir diğer dünya şöyle bir görünür ve deliler, bizim hiç algılamadığımız şeyleri görüp duyarlar. Aynı şekilde ben de, tekinsiz bir atmosferin merceğinin ötesine, dünyamızın görüş alanı dışındaki bir dünyanın kıyısına kısacık göz atmış olabilirim.
FERHAD BEY - Ruhu unuttular. Ağaç tohumu unuttu. Bir bana bak, bir de kendine. Ben senden kaç milyon,kaç milyar kere büyüğüm. Ben nasıl senden çıkma olabilirim dedi. Bir damlanın hacmine bütün bir kainatın sığabileceğini anlatmaya çalışan ince ve girift adama deli dediler. Yaptığı iş bir iğne deliğinden bir deve geçirmeye kalkışmak kadar gülünç oldu. İğne deliğinden deve geçer mi?
YOLCU-Geçer mi?
FERHAD BEY-Geçer. Bir iğne deliğinden develer, dağlar ve denizler geçer. İğne deliği kadar küçük gözlerimizden nasıl bütün gökyüzü geçiyorsa öylece bir iğne deliğinden her şey geçer. Bir tohumda gövdesi, dalları, yaprakları ve yemişleriyle bütün bir ağaç gizlidir.
FERHAD BEY - Tohum, tohum, tohum!!! Bunu nasıl anlatalım? Tohum!!! Sade bu tohum değil. Bütün tohumlar. Bir tohum içinde bin tohum. Ağaç olmuş tohumlar. Olmayı bekleyen tohumlar. Olmayacak tohumlar. Herkesin bir tohumu. Herkesin ayrı tohumu.
Bugün bez torbamı yanıma aldım, küçük bir alışveriş için çarşıya çıktım.
Manav, aldığım sebzeyi naylon poşete koymak isteyince, "Gerek yok, israf etmeyelim, benim kendi torbam var, ona koyarım," dedim. "Abi bu poşetten ücret alınmıyor," deyince; "Mevzu ücreti değil, biz bu poşetleri ne kadar az kullanırsak o kadar israf
Asıl sen vardın ortada, ben senin elinde bir ayna, sen yeşillikte bir ağaç, ben senin gölgen…
İnsanlar mantığı kendi söyledikleri doğru görünsün diye icat etmişlerdir..
Varlığımızın bir gizli köşesi olmalı, rahatça kaçıp saklanıyorsunuz..
Deli dedikleri, etrafında neler döndüğünü çözmeye başlamış insandır; hepsi bu.
Belki de hepimiz kalbimizin
Merabayın.
Bugün depresif ya da melankoli takılmayacağım. Mutluyum! Hiiç öylesinee :)
(O sırada bütün sosyal mecralardan sıyrılıp burayı silemiyorumdur) Ne münasebet canım. Çok istesem buradan da kopabilirim. Hayır yalancıyım şu sıralar hem de çok. Silemem, kalacağım. Okumuyorsun herhalde, kitap işleri nioldu yeaa? Sen de iyice burayı babanın günlüğüne çevirdin demeyin sakın, bir tık üzülebilir hatta paramparça olabilirim. Belki de Sıdıka'nın sanal günlüğünü oluşturuyorumdur ne belli? Biliyorsunuz dimi sıdıkayı! Bilmeyenler lütfen şu yazılanları okumasın. Deli filan sanabilir ama hiç alakası yok. Ben burayı iç dökmece yaptım. Çekmece gibi düşünebilirsiniz. Hani her kıyafeti ya da ıvır zıvırınızı attığınız o çekmeceler. Benim de içimde ne var ne yok olduğu gibi anlatıp ayıp olmasın hatta tüm kirli çamaşırları dökecek, savuracağım şuralara. Yazılanları öylesine dikkatsiz yazıyorum ki ne yazdım diye şimdi okumaya da üşeneceğim için devrik cümle, yanlış kelime, anlam bozukluğu -ki biliyorum birçoğunuz da anlayamama bozukluğu olduğunu, neyse konumuz sapmasın. Bir yerlerde yanlış bir şeyler yapıyorum ama inanın zerre umrumda değil. Siz beni anlıyorsunuz. Tamam oldu o zaman ben şarkımı mırıldanarak gidivereyim.
.
Müzik;
Gir içeri, kır dizini, dön önüne kız Sıdıkaaa; annen görür, baban duyar, dayak yersin kız Sıdıkaaa..
.
Bütün sıdıkalara ve hep sıdıka kalacak olanlara sevgiler selamlar.
Bu yazılan hiçbir şeyin sıdıkayla alakası yoktur.
Sadece mutlu olunduğu için saçmalanmıştır.
Bu arada saç-malanmaz saç-taranır. Teşekkürler, iyi günler.
Biraz Mavi Biraz Yeşil
Sevgilim,
Sana öyle hasretim ki... Ellerim titriyor: Biraz aşktan biraz yalnızlıktan biraz da yazmayı unuttuğumdan. Kaç yıl olmuş elime kalem almayalı.. O büyük yemini ettiğimden beri kaç iklim değişmiş, kaç hükümet devrilmiş, kaç zelzele olmuş olabilir ülkemde... Tam tamına 12 yıl 3 ay 5 gün oldu. Yazmayı bıraktığım günü bu kadar net hatırlıyor