Bu şehir yüzyıllardır erkektir ve kadınları sevmeyi bilmez. İşte bu yüzden, bu şehirde ben her gün kendimi defalarca öldürürüm. Bomba olur patlarım; kulesinden, köprüsünden aşağı atlarım. Elimde bir bıçak her yerime saplarım. Tavandaki bütün ipler kendimi asmam için sallanır. Arabalar önlerine atlamam için yol alır. Denizinde, lağımında, çöpünde kimliksiz cesedim. Kimsesizler mezarlığında daracık çukurlara sığar dev cesaretim.
Sakın bana ismimi sormayın.
Sakın gözlerimin tam içine bakmayın.
Yanımdan geçerken bana dokunmayın.
Varsayın ki burada değil, oradayım.
Oraya siz gelemezsiniz.
Köprüleri yıktılar, gemileri yaktılar, yollar kayboldu?
Ben başkayım.
Ben uçurumlar kadar tehlikeli
Dereler kadar tekinsiz.
Rüzgârlar kadar esriğim.?
" Girdiği kabın şeklini alan su, geçtiği yolların rengini de çalarmış."
"Tanrı bizi, duyduğu sesleri doğru anlamlandıramayan kullarından korusun. Amin."
''İçlerine açılan kapıların arkasına saklanmış kadınların, delirerek bedenlerinden dışarı açtıkları pencerelerden bakacağım.''
Yemek yapmayı, evi toplamayı, sizi anlamayı öğrenemedim. Benden ne istediğinizi öğrenemedim. Beni sevip sevmediğinizi hiç bilemedim.
Gözleri kapalı bir kedi, kimsenin bilmediği bir dilde, Kadının doksan dokuz ismi var dedi.
“Sen deli olmayan kadın gördün mü koca kafa?
Görmediysen az bekle ve delirdiğini kendi gözlerinle izle ... Çünkü deli olmayan kadın yoktur, henüz yeteri kadar delirtilmemiş kadın vardır ...''
Mezarlar! Mezarlar insanların geçmişidir. Ziyaret etseler de , etmeseler de.Geçmişimizi göme göme..İnciler sahte. Mezarlar boş.Sanır mısın ki,ölünü gömdüğün o mezar,emaneti sonsuza kadar saklar.Aç bak. Bütün mezarlar bomboş. Kara delik dedikleri,öyle sandıkları gibi, fezada değil toprağın içinde.Toprağın ta dibinde bir sürü kara delik var ve sen geçmişin olan ölülerini toprağa emanet ettiğini sanırken, aslında küçücük ve derin çok derin, uçsuz bucaksız kara deliklerden içeri atıyorsun. Ara bak bakalım mezarlardan birine,herhangi birinde,ölünü,herhangi bir ölünü koyduğun gibi bulabilecek misin?”
Gelecekle ilgili güzel hayaller kurmak insanı iyileştirir.Geleceği umutsuz insan,çok geçmez,ölür.”
İnsan hastahane odasına yerleştikten sonra dış dünyanın gerçeğini bir anda unutur.Sanki orada doğmuş,hep orada yaşamış ve orada ölecekmiş gibi.Hayatın hastalıktan ibaret olduğuna ikna eder insanı hastane zamanları."
Hani derler ya insan ölürken hayatı bir film şeridi gibi gözlerinin önünden geçermiş, yok çocuğum, yalan. Ben ölüyorum ve hayatım bir film şeridi gibi gözlerimin önünden falan geçmeyecek. Hissediyorum. Ben unutmak istiyorum doktorcuğum. Eskiden olan her şeyi unutmak. İnsan ölürken geçmişi hatırlarsa çok üzülür değil mi? İnsan ölürken kendi kendini niye üzsün ki?"